Čovjekovo porijeklo i njegov razvoj danas proučavaju razne naučne oblasti: biologija, medicina, fiziologija, psihologija, pedagogija, historija, filozofija, ekologija, historija umjetnosti, geografija, arheologija, etnologija, demografija, sociologija i mnoge druge. Sva ova saznanja o čovjeku objedinjava antropologija, koja se najčešće definira kao nauka o čovjeku u vremenu i prostoru. Njen naziv, po ugledu na druge nauke, nastao je iz grčkih riječi anthropos - čovjek i logos - nauka, što označava nauku o čovjeku.

Prostorno, u domen antropologije spada cijela površina zemljine kugle, a vremenski antropologija prati čovjekov nastanak i razvoj od prvih tragova života, pa sve do današnjih dana. Prema tome, antropologija tretira čovjeka kao cjelinu, što znači da se zakonitosti razvoja ljudskog bića objašnjavaju integralno, budući da je svaki problem vezan za ljudsko biće u najtjesnijoj dijalektičkoj međuzavisnosti prirodnih i društvenih činilaca.

ANTROPOLOŠKI PROSTOR SPORTISTE

Antropomotorika je predmet izučavnja kinantropologija. Njen značajan dio čini kinantropologija u sferi fizicke Kulture i sporta. Svrha je istraživanje djelatne osnove fizičke Kulture i sporta kao i svojevrsnog sadržaja spoznaje, ispoljavnja i razvoja čovijeka u cijelini ( S. Dautbašić, A Bradić Sarajevo 2005).
Pošto u naukama koje se bave ljudskim bićem interdisciplinarni pristup izučavanja ličnosti predstavlja osnovnu metodološku orijentaciju, predmet nauke i u oblasti sporta je antropološki status sportista. Pod antropološkim sta¬tusom podrazumijevaju se sljedeće čovjekove sposobnosti i karakteristike:

- morfološke karakteristike,
- funkcionalne sposobnosti,
- motoričke sposobnosti,
- specifično-motoričke karakteristike,
- kognitivne sposobnosti,
- konativne karakteristike, i
- sociološke karakteristike.

Kako postoje određene specifičnosti pojedinih sportova i sportskih disciplina, koje se sastoje u različitosti njihove takmičarske strukture, samim tim postoji i izrazita potreba za neprekidnim istraživanjem i u praksi provjeravanjem specifičnosti pojedinih sportova, uključujući prvenstveno genetičku uslovljenost (ograničenost) pojedinih antropoloških sposobnosti i karakteristika, zatim njihovu hijerarhijsku vrijednost po sportovima, kao i njihovu strukturu i razvoj pod utjecajem određenih trenažnih sredstava, metoda i opterećenja.

Ako ne bi postojala različitost takmičarskih struktura između pojedinih sportova i sportskih disciplina, s jedne strane, i različitosti strukture antropoloških sposobnosti karakteristika među sportistima, sa druge strane, izučavanje trenažnih sredstava, metoda i opterećenja, kao i njihov utjecaj na razvoj pojedinih antropoloških sposobnosti i karakteristika bilo bi bespredmetno i nepotrebno (J. Malacko, I. Rađo Sarajevo 2004).

MORFOLOŠKE KARAKTERISTIKE

Pod morfološkim karakteristikama antropološkog statusa čovjeka najčešće se podrazumijevaju procesi rasta i čovjekovog ontogenetskog razvoja.

Međutim, da bi se u morfološkom prostoru utvrdila struktura i razvoj antropometrijskih karakteristika, rješenja su tražena u faktorskim matematičko-statističkim postucima, pomoću kojih su izolovane antropometrijske karakteristike, koje su iz serije manifestnih varijabli (antropometrijskih mjera koje se mogu direktno mjeriti) definirani kao latentne morfološke varijable (dimenzije), koje se ne mogu direktno mjeriti, jer se dobijaju kondenzovanjem (sažimanjem) informacija dobijenih na osnovu izmjerenih antropometrijskih mjera.

U toku tjelesnog rasta i razvoja pojedini dijelovi tijela prate različitu krivu, dostižući svoj maksimum u različitim vremenskim tačkama. Iz tih razloga, morfološka struktura tijela, koja se bazira na međusobnim interakcijama svih antropoloških mjera u različitim fazama razvoja može biti različita, odnosno, pojedine morfološke karakteristike mogu u različitim vremenskim tačkama učestvovati sa različitim koeficijentima učešća u određenoj morfološkoj strukturi tijela.
Međutim, razvoj pojedinih morfoloških karakteristika u značajnoj je mjeri determinisan i individualnim sklopom endogeno i egzogeno uslovljenih činilaca, koji u istom razvojnom periodu različitim subjektima određuje različitu fiziološku starost. Kod nekih morfoloških karakteristika, naročito kod onih koji su pod znatnijim utjecajem egzogenih činilaca, varijacije u populaciji iste hronološke dobi mogu biti veoma velike.

Na osnovu dosadašnjih mnogobrojnih istraživanja došlo se do diferencijacije dvaju mogućnosti utvrđivanja strukture morfoloških su:
faktorskim pristupom (F),
i taksonomskim pristupom (T).

Faktorskim pristupom sa znatnom sigurnošću se može tvrditi da je morfološki prostor u suštini četvorodimenzionalan, a to znači da se može govoriti o modelu strukture morfoloških karakteristika, koji se sastoji od sljedeća četiri morfološka faktora:
L - longitudinalna dimenzionalnost skeleta, odgovoran za rast kostiju u dužinu
T - transverzalna dimenzionalnost skeleta, ogovoran za rast kostiju u širinu,
V - volumen i masa tijela, odgovoran za ukupnu masu i obime tijela, i
M - potkožno masno tkivo, odgovoran za ukupnu količinu masti u organizmu
(J. Malacko, I. Rađo Sarajevo 2004).

FUNKCIONALNE SPOSOBNOSTI

Pod funkcionalnim sposobnostima čovjeka podrazumijeva se sistem funkcionalnih struktura organskih sistema i njihovo funkcioniranje. U prostoru funkcionalnih sposobnosti čovjeka još uvijek ne postoji neki valjani strukturalni ili funkcionalni kibernetički model. Dosadašnja istraživanja su uglavnom bila usmjerena na izučavanje strukture i funkcija pojedinih organa i organskih sistema, prije svega lokomotornog i nervnog, gdje su utvrđene brojne zakonitosti prilikom upravljanja (transformacije) funkcionalnim sposobnostima pod utjecajem različitih trenažnih sadržaja.

Najveći broj istraživanja ima iz oblasti transformacija kardiovaskularnog i respiratornog sistema pod utjecajem različitih stimulusa, a zatim digestivnog trakta i endokrinog sistema, kao i u nervnim procesima i mišićnim stanicama. Međutim, u području izučavanja funkcionisanja organizma, posebno sa aspekta transportnog sistema, još uvijek je situacija u priličnoj mjeri nejasna.

Naime, kada se posmatra čovjek kao organizacioni sistem, dolazi se do konstatacije, da je on sačinjen od:

■ animalnog podsistema, i

■ vegetativnog podsistema.

Oba podsistema uvijek djeluju kao cjelina. Vegetativni podsistem se nalazi kod biljaka, kod životinja vegetativni i animalni, dok je čovjek, kao animalni sistem, dostigao takav stepen razvoja, da ga diferencira od životinja.
Svaki od tih podsistema posjeduje:

■ upravljački segment, i

■ izvršni segment.

Upravljački segment animalnog podsistema (A) je senzomotorni podsistem, a izvršni segment je lokomotorni aparat.

Upravljački segment vegetativnog podsistema (V) je autonomni ili vegetativni nervni podsistem, a izvršni je transportni podsistem (J. Malacko, I. Rađo Sarajevo 2004).

MOTORIČKE SPOSOBNOSTI

Prema zaciorskom 81975) motoričke sposobnosti su oni oblici motoričke aktivnosti koji se pojavljuju u kretnim strukturama koje se mogu opisati jednakim parametarskim sistemom, koje se mogu izmjeriti istovjetnom skupinom mjera i u kojima nastupaju analogni fiziološki, biološki i psihički procesi, odnosno mehanizmi.

Motoričkim sposobnostima nazivaju se one sposobnosti čovjeka koje učestvuju u rješavanju motornih zadataka i uslovljavaju uspešno kretanje, bez obzira da li su stečene treningom ili ne.

Po pitanju utvrđivanja strukture motoričkih sposobnosti ima još uvek dosta nejasnoća, a dosadašnja istraživanja pokazuju da je problem njihove strukture tek počeo da se razrješava. Sve se više zapaža, da se motoričke sposobnosti manifestuju u veoma složenim i različitim zadacima. Faktorskim pristupom u istrživanju ovog antropološkog prostora, vremenom se nakupilo sve više informacija koje potvrđuju da postoji više faktora snage, brzine, koordinacije i dr., što je dovelo do pitanja o strukturi motoričkih sposobnosti, odnosno do pitanja koliko motoričkih sposobnosti objektivno postoje i kakve su njihove međusobne relacije.

Na osnovu istraživanja koja su imala taksonomski ili fenomenološki karakter, strukturu motoričkog prostora (faktori prvog reda) definisali su faktori akcionog tipa (snaga, brzina, fleksibilnost, ravnoteža, koordinacija i preciznost) i topološkog tipa (snaga ruku i ramenog pojasa, snaga nogu, snaga trupa, fleksibilnost trupa, fleksibilnost zgloba kuka, fleksibilnost pojasa, koordinacija nogu, koordinacija ruku, itd.).

Dvije nove dimenzije iz najnovijih istraživanja motoričkog prostora sa kondicionog aspekta se često pojavljuju a to su : relaksibilnost i vidne sposobnosti.

MOTORIČKE SPOSOBNOSTI

SNAGA

BRZINA

IZDRŽLJIVOST

KOORDINACIJA

FLEKSIBILNOST

RAVNOTEŽA

PRECIZNOST

RELAKSIBILNOST

VIDNE SPOSOBNOSTI

( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005)

SNAGA

Snaga se definiše kao sposobnost savladavanja ili suprostavljanja spoljnom mišićnim kontrakcijama odnosno mišićnim naprezanjima. TJ području ispoljavanja snage, susrećemo se sa dva pojma. Snaga kao psihomotorna sposobnost i kretni kvalitet čovjeka i sila kao mehanička odlika kretanja, odnosno kao mjera uzajamnog mehaničkog djelovanja tijela u datom vremenu.

Utvrđena je egzistencija nekoliko faktora snage, koji su po tipu akcijeidentifikovani kao:eksplozivna snaga, repetitivna snagia, statička snaga

BRZINA

Brzina predstavlja biomotoričku sposobnost čovjeka da izvede pokrete za najkraće vrijeme u datim uslovima. Pri tome se pretpostavlja da izvršenje zadatka ne traje dugo i da ne dolazi do zamora. Prisutna su tri osnovna vida ispoljavanja brzine:
latentno vrijeme motorne reakcije, brzina pojedinačnog pokreta (pri malom spoljašnjem otporu), i učestalost pokreta.

Vidovi ispoljavanja brzine relativno su nezavisni jedan od drugog. To se posebno odnosi na vrijeme reakcije koje nema značajnu povezanost sa brzinom kretanja. Neka osoba se može odlikovati veoma brzom reakcijom i biti relativno spora pri lokomociji.
Kombinacijom ova tri vida ispoljavaju se svi slučajevi brzine. U praksi se srećemo sa kompleksnim ispoljavanjem brzine. Tako u sprinterskom trčanju rezultat zavisi od vremena reakcije na startu, brzine pojedinih pokreta (otiskivanje nogama i tempa koraka).

IZDRŽLJIVOST

Postoji mnogo definicija izdržljivosti kao psihomotornog kvaliteta. Prikladna bi bila definicija izdržljivosti kao sposobnosti čovjeka da obavlja dugotrajan fizički rad (aktivnost) uz određene uslove bez smanjivanja njegove efikasnosti ili izdržljivost je psihomotorna sposobnost da se neka aktivnost vrši duže vremena bez sniženja njene efikasnosti. Izdržljivost se može definisati i kao sposobnost suprostvljanja zamoru.

KOORDINACIJA

Koordinacija, bez sumlje najvažnija sposobnost gledajući sveukupnost djelovanja motoričkog ponašanja ljudskih bića.Ona sudjeluje u realizaciji praktički svake kretne strukture, od najjednostavnijih do najsloženijih oblika gibanja. Zbog toga je I ova dimenzija dobila naziv 2motorička inteligencija". Rezultati nekih istraživanja (Metikoš i Hošek 1977, Gredelj I sur, 1975, Hošek, 1979) ukazuju sa znatnim stepenom pouzdanosti da u prostoru koordinacije egzistira jedan masivni faktor širokog spektra utjecaja kojeg su neki autori nakon niza provedenih faktorskih analiza motoričkog prostora nazvali "Mehanizam za struktuiranje kretanja".
( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005)

FLEKSIBILNOST

Termin fleksibilnost potiče od latinske riječi flectere ili flexibilis što znači savijati, savijanje.

Fleksibilnost označava različite pojmove za različita područja istraživanja. Fleksibilnost razni autori različito definišu. Veći broj autora definiše kao slobodni obim pokreta u jednom ili više zglobova (Alter, 1996; Corbin 1978; De Vries, 1986; Hebbelnick, 1998; Holand, 1968; Stone i Kroll, 1986) (Milanović, 1997) navodi kako je to sposobnost izvođenja pokreta velikom amplitudom a da je najčešća mjera fleksibilnosti maksimalna amplituda pokreta dijelova tijela u pojedinim zglobnim sistemima. Clark (2001) definiše fleksibilnost kao normalnu rastezljivost svih mekanih tkiva koja dopuštaju potpuni slobodni zglobni obim pokreta.

RAVNOTEŽA

Ravnoteža je jedan od osnovnih kretno - koordinacionih kvaliteta čiji razvitak i usavršavanje je neophodan u toku čitavog života. Pod sposobnošću ravnoteže podrazumijevamo sposobnost da se cijelo tijelo drži u stanju ravnoteže, ili da se za vrijeme i poslije obimnog premiještanja tijela to stanje zadrži, odnosno da se vrati u prvobitni položaj.

PRECIZNOST

Preciznost se manifestuje u pogođanju cilja ili vođenju nekog predmeta do cilja, koji se nalazi na nekoj udaljenosti. To je jedna od veoma osetljivih osobina za koju je potrebno imati dobar kinestetički osećaj, zatim dobra procena parametara cilja i kinestetička kontrola pokreta na određenom putu, kao i vreme koncentracije. Dovoljno je da se raspoloženje čoveka promeni ili bilo koji spoljašnji faktor (remeteći faktor), pa da se rezultati bitno promene.

RELAKSIBILNOST

Relaksibilnost je sposobnost sportiste da u odgovarajućim vrlo kratkim sekvencama uključuju, alii isključuju djelovanje određenih mišićnih gmpa. To se odnosi naagonističke i antagonističke mišićne grupe istog ekstremiteta, ali ne i udaljene mišićne grupe, čija je relaksibilnost važna za efektivnost konkretnog kretanja.

VIDNE SPOSOBNOSTI

Vidne sposobnosti opisuju niz važnih karakteristika koje vidni aparat manifestira u motoričkim radnjama. U njih ubrajamo. Vidnu koncentraciju, vidno podešavanje, vidnu memoriju, periferni vid, vidnu vremensku reakciju, fleksibilnost vidnog fokusiranja, dubinsku vidnu percepciju itd ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).

SPECIFIČNO-MOTORIČKE KARAKTERISTIKE

Pod specifićno-motoričkim sposobnostima podrazomjmjeva se stepen usvojenosti specifičnih kretnih struktura sporta. Utjecaj bazičnih motoričkih sposobnosti čini osnovu za daljnju nadogradnju specifičnih motoričkih sposobnosti koje su direktno odgovorne za postizanjekvalitetnih rezultata ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).

KOGNITIVNE SPOSOBNOSTI

Kognitivne sposobnosti su sposobnosti koje omogućuju prijem, prenos i preradu imfomia, što se ostvaruje u kontaktu ličnosti sa okolinom.

One ustvari predstavljaju bazu misaone, svjesne aktivnosti, i bez njih ne bi bilo moguće sprovoditi metodske postupke obrazovanja, činiti analizu sporstkog uspjeha i neuspjeha, vršiti kontrolu i rukovoditi svim drugim misaonim operacijama u procesu trenažnog rada. Smatra se da postoji jedna opća kognitivna sposobnost, koja je odgovorna za raličite kognitivne procese i naziva se G-faktor, koji se najčešće interpretira kao opća inteligencija, a koja se obicno definiše kao sposobnost snalaženja i rješavanja problema u novim, nepdznatim situacijama. Međutim, detaljnijnom analizom definicija inteligencije, vidi se, da postoje velika neslaganje šta je inteligencija, pa je sasvim jasno da ne postoji i opće prihvaćena definicija inteligencije.
Pretpostavlja se da nema nijednog sporta, ma koliko on bio jednotavan, gde inteligencija ne učestvuje u jednačini specifikacije
Utvrđeno je da među vfrmnskim sporistima ima malo onin kod kojih je inteligencija prosiječna, već je ona u većini slučajeva iznad prošeka, nekih i znatno, gde se koeficijent inteligencije (QI) najčešće kreće u gtanicama od 120-140.

Takve vrednosti su pronađene i kod sportista koji imaju uže obrazovanje i nemaju nikakvih intelektualnih interesa. To je donekle i razumljivo, jer kada opći uređaj (generalni kognitivni procesor) za prijem, preradu informacija i donošenje odluka ne bi funkcionisao kako treba, bilo bi nemoguće postići dobre rezultate u jednoj tako složenoj aktivnosti kao što je vrhunski sport.

Smatra se da se opšta inteligencija može razvijati samo pod uticajem treninga kod djece do 7 godina, pod uslovom da se rješavaju razni kognitivni problemi. Razvoj dostiže svoj maksimum oko 16 godina, pa se održava do 25 godina, a posle 30 godina započinje opadanje. U sportskim aktivnostima kod približno istih motoričkih sposobnosti uspeh u sportu u značajnoj meri zavisi i od opšte inteligencije, kao i drugih antropoloških sposobnosti i karakteristika ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).

KONATIVNE KARAKTERISTIKE

Konativne karakteristike su odgovorne za modalitete ljudskog ponašanja. Kako postoje normalni i patološki modaliteti ponašanja, analogno tome, postoje i:

normalne konativne karakteristike, i
patološke konativne karakteristike.

NORMALNE KONATIVNE KARAKTERISTIKE se sastoje u tome, da su najčešće međusobno nezavisne, uglavnom su normalno raspoređene u populaciji i istovremeno odgovorne za modalitete ponašanja kod kojih stepen adaptacije nije poremećen. Kod njih prevladava srednji intenzitet (prosječna vrednost), koji nema ni pozitivan ni negativan uticaj na ljudsku adaptaciju, već deluje neutralno. Prema tome, to su takve karakteristike, čije prisustvo ili odsustvo nema direktnog uticaja na poremećaj adaptacije pojedinaca. U sportu se rijetko događa da normalne konativne karakteristike učestvuju u jednačinama specifikacije sa nultim koeficijentom ili beznačajnim koeficijentima.

Različiti autori, na različitim populacijama i sa različitim mjernim insrumentima, dobili su često veoma različite rezultate u pogledu strukture normalnih konativnih karakteristika. Shodno tome, formirale su se različite teorije ličnosti, od kojih su najpoznatije:
Cattell-ova teorija ličnosti, i Eisenck-ova teorija ličnosti.

Motiv je sve ono što čoveka pokreće na aktivnost i određuje pravac u aktivnosti. Motivaciona struktura nije običan zbir određenih motiva, što znači, da svi motivi koji deluju na čoveka (svi ciljevi) deluju u vidu posebnih organizovanih celina i na taj način imaju suprasumativni efekat.
Razni autori navode različite hipotetičke modele strukturiranosti motivacionog prostora, kao i klasifikacije motivacionih mehanizama. Strukturiranje motivacionih mehanizama može se predvideti na osnovu različitih dimenzija strukture ličnosti, različitih aspekata ciljeva u psihološkom polju, interakcije među različitim dimenzijama ličnosti, kao i različitih aspekata ciljeva. Određene strukrure su ustvari kompleksne kategorije, koje su u vezi sa psihofiziološkim potrebama subjekta, a zatim sa kulturnim i društveno-ekonomskim determinantama okoline u kojoj živi. Svi motivi se mogu podjeliti na tzv.:
biotičke (primatne), i
socijalne (sekundarne) motive.

Motiv postignuća u sportu se najčešće definiše kao potreba da se dostigne ili premaši određeni standard kvaliteta (određeni sportski rezultat). Smatra se da postoji određena dimenzija ličnosti koja determiniše koliko će napora sportista uložiti u postizanje ciljeva. Osnovnim pojmovima teorijskog koncepta motivacije postignuća pripadaju, osim same potrebe, još i situacija postignuća, kao i proces upoređivanja vlastitog postignuća sa određenim standardom.

Konflikti nastaju kada dođe do sukoba između motiva (dva cilja) ili ako u psihološkom polju u procesu zadovoljenja nekog motiva stoji barijera. Frustracije ili lišavanja (varanje, zavaravanje, osujećenje) nastaju kada se osoba nađe pred negativnim ciljem ili jakom barijerom, i to stanje je vrlo neugodno, jer ono duže vremena traje i najčešće rezultira neurotskim simptomima i stanjima. Situacije u kojima vladaju konflikti ne predstavljaju nešto negativno (pogotovu u mladalačkom dobu), već pomaže mladom čovjeku da postane aktivan, a time i da stekne bolju sposobnost za kasniju adaptaciju ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).

SOCIOLOŠKE KARAKTERISTIKE

Pod sociološkim karakteristikama podrazumevaju se karakteristike nekih grupa ili društvenih institucija kojima pripada ili sa kojima je povezan čovjek koji se analizira.

U sociološkom prostoru predmeti najvećeg broja dosadašnjih istraživanja bili su problemi socijalne diferencijacije, socijalne stratifikacije i socijalne mobilnosti (Hošek-Momirović 1979). Dok je pojam socijalnih mobilnosti relativno jasan, pojmovi socijalne diferencijacije i socijalne stratifikacije često se zamenjuju, a ponekad poistovećuju i sa pojmom klasnih razlika. Jedan od razloga ovakvog stanja svakako je nedostatak adekvatnih teorijskih i matematičko-kibernetičkih modela na kojima bi se zasnivala istraživanja na temu socijalnog razlikovanja.

Postoji svega jedan model koji omogućava stvarni naučni pristup izu¬čavanju strukture stratifikacijskih dimenzija. Konsuisan kao fenomenološki model, vremenom je pretrpeo nekoliko promjena, ali je ostao pogodan za izučavanje socijalnih promena. S obzirom da je taj model hijerarhijski, njegova suština je definisana sttatifikacijskim subsistemima drugog reda:
institucionalizacijski subsistem, definisan mrežom uloga u sistemu profesionalnih, društvenih i političkih institucija, sankcijski subsistem, definisan funkcijama alokacije, upotrebe i eva-luacije materijalnih simboličkih nagrada za vršenje uloge u institucio-nalizacijskom subsistemu, i
socijalizacijski subsistem, definisan kao funkcionalno povezani skup objektivnih činilaca, odgovornih za pripremanje subjekta da preuzme ulogu u proizvodnom, radnom i društveno-političkom subsistemu.

U dosadašnjim istraživanjima identifikovano je nekoliko faktora socijalnog statusa prvog reda u okviru pojeciinih subsistema.

Socijalizacijski subsistem:
edukativni (obrazovni) status, odnosno stepen obrazovanja pojedinaca u društvu,
bazični rezidencijalni status, karakteristike mjesta gde je subjekt proveo u ranom djetinjstvu.

Institucionalizacijski subsistem:
profesionalni status, odnosno stepen ekspertne moći pojedinca ili položaj pojedinca u radnoj organizaciji, društveno-politički status, odnosno položaj pojedinca u društveno-političkim organizacijama, i politička orijentacija.

Sankcijski subsistem:
bazično-ekonomski status, odnosno čist prihod u porodici i predmeti koji su standardni u jednoj porodici, životni stil, odnosno natprosječni standard života, i reziduijalni status, odnosno karakteristike mjesta gde ljudi žive.
Otkrivanje zakonitosti nastajanja i održavanja grupa u vrhunskim sportskim ekipama i uticaja tih zakonitosti na uspeh u sportskim aktivnostima predstavlja jedan od veoma važnih zadataka sociologije sporta. Pošto se većina sportskih aktivnosti ostvaruje u sportskim grupama, neophodno je dati odgovore na mnoga pitanja o ulozi kolektiva, uzorcima ponašanja kolektiva u pojedinim sportovima, grupnim normama i vrednostima, kulturi grupe, statusa pojedinca u grupi, socijalnoj prilagodljivosti pojedinaca, koheziji grupe, njenoj pokretljivosti i strukturi-ranosti.

Grupna dinamika u oblasti sociologije sporta izučava:
► kako grupa utiče na pojedinca, a pojedinac na nju,
► kakva je veza između grupne dinamike i postignutih uspjeha grupe,
► kakva je veza grupe i kvaliteta pojedinih članova grupe, i
► kakav je uspjeh grupe u takmičenju.

Različite potrebe i ciljevi diferenciraju grupe iz različitih područja i utiču na zakonitosti njihovog djelovanja. Do danas na području grupne dinamike, kao sociološkog područja, nije postavljena nijedna konkretna teorija na koju bi se mogla oslanjati i istraživanja sportskih ekipa. Međutim, jedna "generalna teorija" grupne dinamike moguća je samo preko sažimanja zakonitosti pojedinih područja različitih skupova grupnih aktivnosti.
Rezultati dosadašnjih istraživanja grupne dinamike u sportskim igrama ukazuju na nužnost takvog naučnog pristupa, koji će obezbeđivati egzaktno određivanje uticaja pojedinih latentnih dimenzija sportskih grupa na pojedine sportske fenomene. Tek takvim pristupom i adekvatiiim matematičko-statističkim postupcima mogle bi se ustanoviti zakonitosti dinamike sportskih grupa, kako u sportskim aktivnostima tako i u društvu uopće ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).

ZAKLJUČAK

U ovom seminarskom radu razlago sam antropološki porostor sportiste, njegove karakteristike i sposobnosti. Pa smo saznali da Antropomotorika izucava kinantropologiju, a njen značajan dio čine kinantropologija u sferi fizičke kulture i sporta. Antropološki prostor se sastoji iz sedam karakteristika: 1.Morfoloske karakteristike-one su veoma važne za proces rasta ontogenetskog prostora sportise. 2. Funkcionalne sposobnosti- Pod funkcionalnim sposobnostima čovjeka podrazumijeva se sistem funkcionalnih struktura organskih sistema i njihovo funkcioniranje. 3. Motoričke sposobnosti-najvaznija sposobnost sportiste. Umijereno posijedovanje svih motorickis sposobnosti sportista može zabilježiti izvanredne rezultate. 4. Specifične motoričke sposobnosti- Pod specifićno-motoričkim sposobnostima podrazomjmjeva se stepen usvojenosti specifičnih kretnih struktura sporta. 5. Kognitivne sposobnosti- su sposobnosti koje omogućuju prijem, prenos i preradu imfomia, što se ostvaruje u kontaktu ličnosti sa okolinom. 6. Konativne karakteristike-su odgovorne za modalitete ljudskog ponašanja. Kako postoje normalni i patološki modaliteti ponašanja, analogno tome, postoje i:normalne konativne karakteristike, i patološke konativne karakteristike. 7. Sociološke karakteristike-Pod sociološkim karakteristikama podrazumevaju se karakteristike nekih grupa ili društvenih institucija kojima pripada ili sa kojima je povezan čovjek koji se analizira.

Neke su više, a neke manje važne za sportistu. Ako ne bi postojala različitost takmičarskih struktura između pojedinih sportova i sportskih disciplina, s jedne strane, i različitosti strukture antropoloških sposobnosti karakteristika među sportistima, sa druge strane, izučavanje trenažnih sredstava, metoda i opterećenja, kao i njihov utjecaj na razvoj pojedinih antropoloških sposobnosti i karakteristika bilo bi bespredmetno i nepotrebno .

LITERATURA

1. Antropomotorika priručnik ( S. Dautbašić, A. Bradić Sarajevo 2005).
2. Tehnologija sporta i sportskog treninga (J. Malacko, I. Rađo Sarajevo 2004).

PROCITAJ / PREUZMI I DRUGE SEMINARSKE RADOVE IZ OBLASTI:

ASTRONOMIJA | BANKARSTVO I MONETARNA EKONOMIJA | BIOLOGIJA | EKONOMIJA | ELEKTRONIKA | ELEKTRONSKO POSLOVANJE | EKOLOGIJA - EKOLOŠKI MENADŽMENT | FILOZOFIJA | FINANSIJE | FINANSIJSKA TRŽIŠTA I BERZANSKI MENADŽMENT | FINANSIJSKI MENADŽMENT | FISKALNA EKONOMIJA | FIZIKA | GEOGRAFIJA | INFORMACIONI SISTEMI | INFORMATIKA | INTERNET - WEB | ISTORIJA | JAVNE FINANSIJE | KOMUNIKOLOGIJA - KOMUNIKACIJE | KRIMINOLOGIJA | KNJIŽEVNOST I JEZIK | LOGISTIKA | LOGOPEDIJA | LJUDSKI RESURSI | MAKROEKONOMIJA | MARKETING | MATEMATIKA | MEDICINA | MEDJUNARODNA EKONOMIJA | MENADŽMENT | MIKROEKONOMIJA | MULTIMEDIJA | ODNOSI SA JAVNOŠCU | OPERATIVNI I STRATEGIJSKI MENADŽMENT | OSNOVI MENADŽMENTA | OSNOVI EKONOMIJE | OSIGURANJE | PARAPSIHOLOGIJA | PEDAGOGIJA | POLITICKE NAUKE | POLJOPRIVREDA | POSLOVNA EKONOMIJA | POSLOVNA ETIKA | PRAVO | PRAVO EVROPSKE UNIJE | PREDUZETNIŠTVO | PRIVREDNI SISTEMI | PROIZVODNI I USLUŽNI MENADŽMENT | PROGRAMIRANJE | PSIHOLOGIJA | PSIHIJATRIJA / PSIHOPATOLOGIJA | RACUNOVODSTVO | RELIGIJA | SOCIOLOGIJA | SPOLJNOTRGOVINSKO I DEVIZNO POSLOVANJE | SPORT - MENADŽMENT U SPORTU | STATISTIKA | TEHNOLOŠKI SISTEMI | TURIZMOLOGIJA | UPRAVLJANJE KVALITETOM | UPRAVLJANJE PROMENAMA | VETERINA | ŽURNALISTIKA - NOVINARSTVO

preuzmi seminarski rad u wordu » » »

Besplatni Seminarski Radovi

SEMINARSKI RAD