ARGUMENTI ZA I PROTIV KAZNE ZATVORA

Smatra se da je kazna zatvora odnosno ograničenje slobode prestupnika odlukom suda u postupku u kome je utvrđeno da se radi o učiniocu krivičnog djela, nastala negdje na prelazu iz Srednjeg u Novi vijek.
I prije ovoga je postojao način kažnjavanja lišenjem slobode. Mnogi srednjovjekovni gradovi su imali lokalne tamnice, po pravilu veoma male, u koje se moglo smjestiti do 34 lica. Ovakav način zatvaranja lica je imao veoma veliki značaj u doba dominacije inkvizitorskog postupka, jer su zatočenici izlagani raznim oblicima mučenja i torture kako bi se od njih iznudilo priznanje. Ovakvo zatvaranje se koristilo i kao supsidijarna mjera za neplaćeni dug ili novčanu kaznu, a izuzetno se koristilo za zatvaranje jeretika i političkih protivnika. Današnje kaznene ustanove potiču upravo od takvih tamnica, u koje su zatvarana lica, koja je po tadašnjim shvatanjima trebalo „popraviti“. U Engleskoj su u XVII vijeku postojali takozvani radni domovi (workhouses) u kojima su boravila lica o kojima se niko nije želio starati, skitnice, radnici otjerani sa drugih imanja, duševno i tjelesno bolesna lica, koja su tu dobijala hranu, ali nisu smjeli napuštati te domove i morali su veoma naporno da rade.
Krajem XVIII i početkom XIX vijeka kazna lišenja slobode se javlja kao posebna mjera u registru krivičnih sankcija, a sa njom i kazneni zavodi kao ustanove za njeno izvršenje. Razlozi za pojavljivanje kazne lišenja slobode su razni, a tradicionalno se navode sledeći:
1. Humanistička nastojanja da se nađe zamjena za brutalne smrtne i tjelesne kazne
2. Promjene u skali društvenih vrijednosti (samo oduzimanje slobode se smatra dovoljnom kaznom za većinu krivičnih djela)
3. Promjena, od strane urbanizacije i industrijalizacije, odnosa prema kažnjavanju koji je imao seoski čovjek: umjesto ubijanja ili sakaćenja, traži se njegovo zatvaranje kako bi bio kontrolisan i disciplinovan.

Neki teoretičari koji su podržavali ovaj tradicionalistički pristup su navodili kao glavni razlog pojave kazne lišenja slobode to da se vremenom brutalno kažnjavanje za imovinske pretupe pokazalo kao pretjerano, a bilo je takođe jasno je smrtna kazna nije odgovarajuća za sitnija imovinska djela, te su sudije zbog toga počele da oslobađaju prestupnike, a poslovni ljudi, uplašeni za svoju imovinu su počeli da opsjedaju britanski Parlament da se iznađe neko prikladno rješenje, neki novi način kažnjavanja koji će pomoći da krivci ne izbjegnu kažnjavanje.
Radikalni kriminolozi su, s druge strane, pokušali da nađu neki dublji razlog pojave kazne lišenja slobode, pa su nastanak te kazne povezali sa uspostavljanjem novog društveog poretka u XIX vijeku, koji je raskinuo dotadašnje stege lokalizma, te doveo do porasta gradskog stanovništva i uspostavljanja novog ( „kapitalističkog“) modela društvenih odnosa. Oni jos ističu da je od tri modela kažnjavanja koja su u to vrijeme društvu stajala na raspolaganju:
1. infamiranja-koji nastoji da osramoti, obešćasti lice
2. odmazde- odnosno uzvraćanja učiniocu kaznom iste vrste i težine kakav je i zločin bio
3. zatvaranja,
društvo izabralo onaj koji je po njima imao najmanje šanse da opstane (zatvaranje). Međutim, i pored brojnih kritika i osporavanja, kazneni zavod je kao institucija dubokko ukorjenjen u društvo i zbog toga je i opstao do današnjih dana.

CILJ KAZNE ZATVORA

Član 8. Zakona o izvršenju krivičnih i prekršajnih sankcija Republike Srpske kaže: «Svrha izvršenja kazne zatvora je da osuđena lica primjenom savremenih, pedagoških, penološko-andragoških oblika, metoda i sadržaja rada tokom izdržavanja kazne zatvora usvoje društveno prihvatljive vrednosti u cilju lakšeg uključivanja u život na slobodi i da se ponašaju u skladu sa opšteprihvaćenim normama ponašanja.»
Kazna zatvora je od svog nastanka, pa do danas prošla razne faze transformacije, ali se bez obzira na deklatorni cilj kažnjavanja, izdvajaju još neki ciljevi, a to su:
-Zaštita društva izolacijom prestupnika – ovaj cilj pokazuje da se sve vrijeme nastojalo zaštiti od učinioca najtežih djela, makar na ono vrijeme koje bi proveli u kaznenim ustanovama. Smatralo se čak da što duže kazna traje, zbog starenja prestupnika, manje su šanse da od njega postane recidivista. Međutim, komunikacija tih lica sa vanjskim svijetom nije prekinuta, pa čak i najteži prestupnici mogu vršiti određene kriminalne aktivnosti i dok su u zatvoru, a takođe žrtve krivičnih djela mogu da budu i drugi zatvorenici unutar ustanove, pa recidivizam nije nemoguć;
-Kažnjavanje – zatvaranjem se sankcioniše nedopušteno ponašanje prestupnika, time što mu se oduzima pravo slobode kretanja i ovaj cilj kazne zatvora je nesporen bez obzira na model izvršenja kazne;
-Resocijalizacija – kao cilj kazne zatvora se ističe tek poslednjih decenija, a shvaćena je kao ideja da je cilj kazne zatvora prevaspitanje prestupnika i njegovo osposobljavanje da poštuje društvene norme, da bi se na toj osnovi ponovo uključio u zajednicu i postao njen koristan član.
-Neki teoretičari kao što je Nick Flyn navode još jedan cilj kazne zatvora, a to je: obezbjeđenje da neke druge kazne budu izvršene – na primjer, lica osuđena na smrtne ili tjelesne kazne često se zatvaraju do izvršenja tih kazni. Takođe, lice koje je bilo obavezno da plati novčanu kaznu, a to ne učini, ta kazna mu može biti zamjenjena kaznom zatvora itd.

ARGUMENTI PROTIV KAZNE ZATVORA

Osporavanja kazne zatvora

Kazna lišenja slobode je poslednjih decenija pretrpila brojne kritike i najrazličitija negiranja, koja polaze od njenog karaktera i suštine ove mjere, pa sve do isticanja u prvi plan resocijalizacije kao svrhe kažnjavanja.
Već sami nagovještaji uvođenja ove vrste sankcije su u prvi plan stavili nabrajanje njenih konceptualnih nedostataka i problema koje ti nedostaci mogu izazvati:
- Zatvaranje sprječava sudsku vlast da kontroliše i provjerava primjenu kazni
- Mješajući osuđenike, koji su u isti mah različiti i izolovani, izvršenje ove kazne uspostavlja jednu homogenu zajednicu zločinaca koji postaju međusobno solidarni dok izvršavaju kaznu, a takvi ostaju i napolju. Upravo na taj način se stvara armija unutrašnjih neprijatelja.
- Dajući osuđenicima sklonište, hranu, odjeću, a često i posao, kazna zatvaranja omogućava osuđenicima životne uslove bolje od onih koje imaju radnici: njome ne samo što se ne mogu ljudi odvratiti od prestupništva, nego ga naprotiv čine privlačnim, i
- Iz kaznionica izlaze ljudi čije navike i beščašće kojim su obilježeni, ih zauvijek osuđuju na kriminal.
Lišavanje slobode kao kazna u našem vremenu trpi brojne prigovore, koji se tiču veoma različitih stvari:
- Negativnog uticaja na zatvorenike
- Stvaranja zatvoreničkih zajednica
- Dovođenja do pretrpanosti zavoda i velikih troškova izvršenja
- Dovođenja do zavodskih pobuna i nasilja među zatvorenicima i brojnih drugih

Negativan uticaj na zatvorenike

U relativno davnoj prošlosti je primjećeno da kazna zatvora ima veoma negativan uticaj na lica koja su osuđena da je izdržavaju. Još na Drugom kriminološkom kongresu, koji je održan u Parizu 1950. godine, je skrenuta pažnja da boravak u zatvoru štetno djeluje na tjelesno zdravlje i psihu osuđenog lica, kao i na njegov socijalni status i to:
- U fizičkom pogledu
- U psihološkom pogledu
- U društvenom pogledu

U fizičkom pogledu su istraživanja sprovedena u prošlom vijeku pokazala kako nedostatak kretanja, vazduha i svjetlosti, te sanitarne i higijenske prilike u penitencijarnim ustanovama dovode do niza bolesti, a naročito do tuberkuloze, od koje je smrtnost osuđenika bila 3 puta viša nego kod populacije na slobodi. Danas je situacija nešto povoljnija, mada ima podataka da u odeđenim ustanovama osuđenici još uvijek nemaju elementarne higijenske uslove u ćelijama, te da nedostaju prostori za šetnju i rekreaciju. Međutim, problem koji mnogo više zabrinjava je taj što osnovnih higijenskih uslova nema u ustanovama gdje se smještaju pritvorena lica, što dovodi do apsurdnog zaključka da oni koji su osuđeni za izvršenje krivičnih djela uživaju povoljniji tretman od lica koja su samo osumnjičena.
Takođe, jedan od velikih zdravstvenih problema sa kojima se zatvorske jedinice danas susreću jeste HIV/AIDS, koji je među zatvorskom populacijom višestruko raširen. Ovo se objašnjava brojem narkomana i seksualno aberantnih osoba koje su smještene u ustanovama. Podaci ogovre da je procenat HIV pozitivnih među osuđenicima viši (3,4%) nego među muškarcima (2,1%), i da je bolest raširenija među latinoamerikancima i crncima, nego među bjelcima (podaci iz USA). Interesantno je i to da je u kaznenim ustanovama veliki broj narkomana među muškarcima, ali i među ženama. Podaci o uhapšenima u gradovima SAD govore da je, na primjer, u Nju Orleansu procenat takvih muškaraca 74%, a žena 59%, dok je u Vašingtonu čak 74% žena, a 64% muškaraca. U svim ostalim gradovima preko polovine uhapšenih oba pola spada u tu populaciju.
U psihološkom pogledu kazna zatvora ima višetruk negativni uticaj na osuđenika zbog mnogobrojnih neugodnosti. Ograničenje životnih aktivnosti, skučen prostor boravka, ograničenje slobode kretanja se doživljava kao poniženje i degradacija, te ugrožavanje sopstvenog „ja“ tih lica. To ima za posledicu gubitak samopouzdanja, dovođenja do emocionalne napetosti koju mnoga od tih lica ne mogu da savladaju. Režim koji do sitnica reguliše svaki trenutak osuđenikovog života dovodi do stvaranja nesnosne monotonije, koja opet izaziva sklonost fantazijama, irealnim događajima, kao odbrambenom mehanizmu takvih lica, zbog čega se zatvori s pravom nazivaju „Kraljevstvom opsena, iluzija i obmana“. Takođe, dolazi i do stvaranja ravnodušnosti i otupljivanja intelektualne sfere ličnosti. Osuđenicima narčito teško pada prekid veza sa spoljnim svijetom, prije svega porodičnih, zatim ridbinskih i prijateljskih. Kod jednih dovodi prvo do teškog šoka, a zatim do emocionalne atrofije, tačnije neke vrste okamenjenosti. Kod drugih opet, zbog slabljenja vjere u budućnost i moralne snage, izaziva strah od života na slobodi koji se više ne želi – prizonizam ili institucionalizacija. Pored ovih navedenih, osuđenici su izloženi i brojnim drugim deprivacijama (lišavanjima), kao što su:
- Lišavanje heteroseksualnih odnosa koje izaziva čitav niz seksualnih devijacija, koje se objašnjavaju činjenicom da je zajednica sastavljena od više lica istog pola;
- Nemogućnost korištenja mnogih drugih materijalnih dobara, što posebno teško pada licima koja su naučila da je posjedovanje određeni simbol društvenog statusa.
- Lišavanja osjećaja sigurnosti, kako zbog napada drugih osuđenika, tako i zbog napetosti u kojoj osuđenici žive da bi bili spremni oduprjeti se tim napadima.
- Čitav niz zatvorskih procedura koje znače ponižavanje ličnosti- uniforma, identifikovanje pomoću brojeva, zaključavanje i otključavanje ćelija pri svakom njenom napuštanju i ulasku...

Ovo sve dovodi i do određenih mehanizama prilagođavanja zatvorenika na teške uslove zavodskog režima:
- Bjekstvo iz ustanove
- Psihičko povlačenje
- Inovacija ( pokušaj da se mirnim putem izmene životni uslovi)
- Konformizam
- Ritualizam
- Manipulacija....

Novija istraživanja su pokazala da zatvorska izolacija dovodi do psihoze, teških depresivnih stanja, inhibirajuće tjeskobe, povlaćenja u sebe... Takođe, trenutna stanja u penitencijarnim zavodima još dodatno pojačavaju ovaj negativan uticaj kazne zatvora na psihičko stanje zatvorenika.
U društvenom pogledu negativan uticaj kazne zatvora se ogleda kroz probleme sa kojima se susreće prvenstveno porodica osuđenog lica. Podaci govore da se brakovi bez djece osuđenih lica razvode u 70% slučajeva. Takođe, izaziva emocionalne probleme kod djece, koji su posledica odnosa sredine prema osuđenom licu i članovima njegove porodice. Još od samoga nastanka kazne zatvora u javnom mnjenju, tj. u jednom značajnom dijelu javnog mnjenja, se formirao stav da je lišenje slobode samo po sebi nečasno i da je sam dodir sa kaznenom ustavonom biljeg koji nanosi ljagu za cijeli život. Time se ne samo otežava povratak osuđenih lica u društvo, nego se prenosi i na članove njihovih porodica. Apsurd je to što se nečasnim ne smatra sãmo krivično djelo, nego upravo izdržavanje kazne zatvora.

Zatvorenička zajednica

Usled proučavanja uslova života u penitencijarnim ustanovama teoretičari su došli do zaključka da tu u stvari postoje zatvoreničke zajednice, odnosno tzv. „osuđeničke zajednice“. Ti autori su ustanovili postojanje 2 sistema u zavodima:
Formalni – koji je oličen zakonskim i pravilima sadržanim u pravilnicima o kućnom redu koji uređuju organizaciju zavoda i prava i obaveze osuđenika, i
Neformalni – koji podrazumjeva ukupnost odnosa između samih osuđenih lica, koja su primorana da protiv svoje volje borave u jednoj vještački stvorenoj sredini.

Ovaj neformalni sistem podrazumjeva postojanje paralelnih centara moći koji uvode svoja vlastita pravila, u okviru kojih je naznačajnija disciplina zatvorenika koji ne pripadajutoj „eliti“.
Upravo ovakvi sistemi regulisanja u zavodima su dovodili do neviđenih zlostavljanja i brojnih teških djela u zavodima između samih zatvorenika. U nekim zavodima ta „elita“ ili „povjerenici“ nije oskudjevala bukvalno ni u čemu.
U novijoj teoriji se ističu shvatanja o postojanju osuđeničke podkulture, koja je uređena sopstvenim pravilima, od kojih su ključna sledeća:
- Nikada ne ugrožavaj interese drugih osuđenika (ne potkopavaj gazdu, ne budi razmetljiv);
- Nikada se ne svađaj sa „kolegama“ (budi pribran, ne gubi glavu);
- Ne eksploatiši druge;
- Drži do sebe (riječ ne smiješ pogaziti);
- Nikada ne vjeruj zavodskom osoblju ( ne budi cinkaroš, osoblje nikada nije u pravu, osuđenici su to uvijek).

Prenatrpanost zavoda i cijena izvršenja

Jedan od velikih problema sa kojima se suočavaju penitencijarne ustanove jeste porast broja osuđenih lica. Rast stope kriminaliteta s jedne i ograničenost smještajnih kapaciteta s druge strane su razlozi zašto se sve češće govori o prenatrpanosti kaznenih zavoda kao jednom od navjećih problema penitencijarnog sistema danas.
Američka literatura dajje najbolji primjer ovog problema kroz podatke o osuđenim licima na kaznu zatvora u zemljama SAD-a: 1870 je u SAD bio 32.901 osuđenik, 1890. je njihov broj porastao na 45.233, a 1904. na 53.292 osuđenika. U periodu od 1974-78 broj osuđenika smještenih u kaznene ustanove se povećao za više od 20.000 godišnje, tako da je došlo do situacije da stopa osuđenika smještenih u federalne i ustanove država članica sa oko 100 lica 1975. godine, dosegne čak preko 450 u 1997. godini.
Jedan od velikih problema jesu i troškovi, koji su takođe enormni: prije 10 godna zavodski sistem je koštao više od 1,4 milijarde funti sterlinga. Negdje oko 438 funti košta državu jedna nedelja boravka jednog lica u zatvoru. Koliki je porast troškova, može se vidjeti iz činjenice da iako je veliki broj novih ustanova izgrađen, još uvijek su u upotrebi stari zatvori, koji su i dalje pretrpani.
Stopa osuđenih lica je jedan od velikih pokazatelja razmjera zatvorske populacije. Najnoviji podaci pokazuju da najvišu stopu osuđenih lica danas ima SAD ( 737 lica na 100.000 stanovnika), zatim Rusija ( 613),.....Poljska (232), Češka (181)... Srbija sa 104 lica na 100.000 stanovnika se nalazi negdje na sredini tabele, dok se Island sa njih 40 na 100.000 nalazi na samom dnu tabele.

Zavodske pobune i nasilje među zatvorenicima

Uslovi u kojima osuđena lica borave u zavodima, te karakteristike zavodske populacije su neki od ključnih i odlučujućih faktora koji dovode do pobuna i smrti zatvorenika.
Prije svega, mora se napraviti razlika između pobune i odbijanja poslušnosti. Pobuna postoji kada osuđenici nastoje da nasiljem preuzmu upravljanje ustanovom, a odbijanje poslušnosti postoji kada odbijaju da se pokoravaju pravilima formalnog sistema. Odbijanje poslušnosti ne mora biti praćeno nasiljem, i mnogo češće uključuje autodestruktivno ponašanje- samopovrjeđivanje.
Zavodske pobune se vrlo teško mogu sakriti, jer navala nasilja, te odlučnost koju vrlo često pokazuju zatvorenici privlači pažnju javnog mnjenja. Iako pbunjenici ističu da na ovaj način žele samo da skrenu pažnju javnosti na neke probleme sa kojima se susreću u ustanovama, na svoj položaj i uslove života u ustanovama, u tome uglavnom ne uspjevaju, jer se javnost zadovoljava samo osudom nasilja ne želeći ni da sasluša razloge pobune.
Jedna od najtežih zavodskih pobuna se desila 1971. godine u Njujorku, u kojoj je poginulo 43 ljudi, od kojih je 32 zatvorenika i 11 zaposlenih radnika ustanove. Federalna komisija koja je vodila istragu povodom ovog slučaja, je izjavila da je to bio „najkrvaviji bilans sukoba među Amerikancima posle građanskog rata“.
Engleska iskustva govore o tome da je oko 70% najtežih pobuna izvedeno u najbolje obezbjeđenim kaznenim zavodima; samo u 5 % u ovakve situacije su bili upleteni politički osuđenici; najveći broj ovakvih incidenata se događa u kancelariji ili ćeliji, a krošćena sredstva su nož ili makaze; ogromna većina učesnika u ovakvim incidentima su osuđenici na dugotrajne kazne.
Što se tiče naše literature, veoma su oskudni podaci o ovakvim događajima u kaznenim zavodima. Postoji samo jedna knjiga koja se bavi događajima koji su se dogodili prije nekoliko godina u nekoliko kaznenih ustanova u Srbiji. Ono što je zanimljivo je to što su se pobunama osuđenika priključili i radnici zavoda, i to je jedan veoma rijedak slučaj te vrste u svijetu uopšte. Još jedna interesantna stvar je to što je ova pobuna bar dijelom bila vođena od strane lica koja uopšte nisu bila u zavodu, nego su to bili subjekti van zavoda. Upravo ovo je pokazatelj jedne od navjećih zloupotreba kazni zatvora, a to je manipulacija osuđenim licima, što je i pravno i moralno neprihvatljivo.
Nasilje u zavodima se ispoljava i prema samim zatvorenicima, ali i prema sopstvenom životu. U Američkim zavodima je registrovano 1987. godine 87 ubistava i čak 135 samoubistava. Lica koja su počinila samoubistva nisu bili prosječni zatvorenici: oni su bili mladi, nisu imali raniji kriminalni dosije, nisu bili ranije zatvarani, niti su bili registrovani narkomani. U zavodima se poseban tretman primjenjuje na lica koja su pokušala sa izvršenjem samoubistva, među kojima je znatan broj muškaraca žrtava seksualnog nasilja, tj. silovanja.
Istraživanja koja su provedena između 1987. i 1992. godine su pokazala da između osuđenika koji u pokušali samoubistvo i onih koji su ga izvršili postoje određene razlike. Oni koji su pokušali samoubistvo mnogo teže doživljavaju svoj nepovoljan položaj, nasilje, porodične nevolje, zbog toga su upravo mnogo češće kontaktirali socijalne službe. Jedna još značajnija razlika je to što su sãm život u zavodima podnosli mnogo teže od ostalih zatvorenika. Za razliku od njih, samoubice među osuđenicima na dugotrajne kazne zatvora je karakterisao osjećaj krivice, gubljenja vjere u budućnost i to stanje se kod takvih lica moglo ocijeniti kao hronično.

Alternative kazni zatvora

Iako se o alternativama kazni zatvora govori više od dvije decenije i što su već duži vremenski period, naročito u Evropi, našle veliku primjenu u praksi, još uvijek ne postoji precizna definicija, koja bi na adekvatan način odredila njihov pojam.
Još na petom kongresu UN je preporučeno državama da smanje povjerenje u kaznu zatvora i da povećaju primjenu alternative za one prestupnike koji ne moraju biti zatvarani. Došlo se, naime, do zaključka da ova kazna treba da bude ograničena samo na one prestupnike koje je potrebno neutralisati zarad javne bezbjednosti i zaštite društva.
U literaturi postoji veliki broj pokušaja da se definiše pojam alternativnih mjera. Jedan od uvaženih profesora sa naših prostora, professor Šeparović, smatra da su alternativne mjere, sankcije ili kazne sve one mjere kojima se postupa prema delikventu tako da ga se ne upućuje u zatvor. S obzirom na broj i vrste ovih alternativa, u pojedinim krivičnim zakonodavstvima u svijetu, a naročito u Evropi, vrlo je teško povući jasnu crtu između alternativnih mjera i već postojećih vidova sankcionisanja, koje se do tada nisu prepoznavale kao takve. Međutim, isti ti vidovi sancionisanja su do sada najrasprostanjenije alternative kazni zatvora, kao što je slučaj u Bosni i Hercegovini, koja je i ograničenjia samo na te sankcije: novčana kazna, mjere bezbjednosti, rad u korist društvene zajednice, uslovna osuda i vaspitne mjere, dok neka druga evropska, ali i svjetska zakonodavstva predviđaju veći broj alternativa kazni zatvora.
Bilo kako bilo, nesporno je da moderna zakonodavstva sve više preferiraju altrernativne vidove sankcionisanja te mnoge države uvode nove, modificiraju i usavršavaju već postojeće alternative i na taj način im daju veoma značajno mjesto u sistemu krivičnih sankcija.
Kada se govori o vrstama alternativnih mjera kazni zatvora, u teoriji ne postoji jedno jedinstveno mišljenje o tome šta uzeti za kriterijum podjele i koliko grupa tih podjela ima. Tako prema jednoj grupi teoretičara, postoje 3 grupe alternativnih mjeta, i to:
PRVA – mjere koje se tiču zatvorskih kazni:
- polusloboda
- otpuštanje na posao
- zadržavanje za vrijeme vikenda
- kućni zatvor
- izdržavanje kazne u nekoj vanjskoj instituciji
DRUGA – nezatvorske kazne/sankcije:
- novčana kazna
- sankcija kojom se samo oduzima ili ograničava neko pravo – zabrana upravljanja motornim vozilom,
- mjere prokušnje – probacija ili zaštitni nadzor
- rad u korist društvene zajednice
TREĆA – mjere kojma se izbjegava izricanje kazne:
- oslobađanje od kazne
- odgađanje izvršenja kazne – uslovna osuda

Druga grupa teoretičara smatra da se alternativne mjere mogu podjeliti samo u 2 grupe:
- Prvu grupu čine prave alternativne mjere, i tu spadaju:
- naknada imovinske štete i poravnanje učinilac – žrtva
- društveno koristan rad
-ambijentalni socijalno-pedagoški tretman
- mjere pojačanog nadzora na slobodi ili u kućnom pritvoru
- Drugu grupu čine alternativne mjere koje se koriste kao alternative kazni zatvora:
- novčana kazna
- mjere upozorenja
- mjere bezbjednosti

Treća grupa teoretičara pod alternativnim mjerama podrazumjeva sve mjere kojima se mjenja kazna zatvora da bi se na taj način izbjegli negativni efekti ove kazne, ali pod uslovom da ta mjera odgovara prirodi i težini djela, ličnosti učinioca i stepenu opasnosti koji je nastao njegovim izvršenjem.
Naše zakonodavstvo poznaje sledeće vrste alternativnih mjera:
- Uslovnu osudu
- Mjere bezbjednosti
- Vaspitne mjere i
- Novčanu kaznu.

Postavlja se pitanje da li se mjere bezbjednosti, s obzirom na njihovu različitu prirodu u odnosu na kazne, uopšte mogu smatrati alternativnim mjerama, a zamjera se činjenica da se izleda bezrazložno iz klasifikacije izostavila sudska opomena.
Jedna od veoma rasprostranjenih alternativnih mjera u brojnim zakonodavstvima je i rad u korist društvene zajednice, pa će i o toj alternativnoj mjeri i još nekim, biti riječi u narednom izlaganju.

Uslovna osuda

Naše zakonodavstvo ovu sankciju svrstava i u alternativne mjere kazni zatvora, ali je posmatra i kao samostalnu sankciju.
Krivični zakon republike Srpske uslovnu osudu definiše na sledeći način: „ Uslovnom osudom sud učiniocu krivičnog djela utvrđuje kaznu i istovremeno određuje da se ona neće izvršiti ako osuđeni za vrijeme, koje odredi sud, a koje ne može biti kraće od jedne, ni duže od 5 godina (vrijeme provjeravanja), ne učini novo krivično djelo.“
Prilikom ocjene hoće li izreći uslovnu osudu sud uzima u obzir okolnosti koje se odnose na ličnost učinioca, činjenicu da li se tom sankcijom može postići svrha kažnjavanja, tj. generalna ili specijalna prevencija i da li je u interesu žrtve krivičnog djela.
KZRS u članu 47., propisuje uslove za izricanje uslovne osude i to:
- Učiniocu se uslovnom osudom može utvrditi samo kazna zatvora do dvije godine ili novčana kazna
- Pri odluci, sud će ocjeniti da li se od učinioca sa osnovom može očekivati da ubuduće neće vršiti krivična djela
- Ako je učiniocu utvrđena i kazna zatvora i novčana kazna, uslovna osuda može da zamjeni obje kazne ili samo kaznu zatvora.

Uz uslovnu osudu učiniocu se mogu izreći i određene obaveze, koje on mora izvršiti u okviru vremena provjeravanja, a one mogu biti:
- Da vrati imovinsku korist pribaljvenu krivičnim djelom
- Da nadoknadi štetu, koju je prouzrokovao krivičnim djelom
- Ispunjenje druge obaveze predviđene krivičnim zakonodavstvom BiH.

Ovaj poslednji stav je postavljem izgleda malo široko, ali kada je u pitanju krivično zakonodavstvo BiH, pod tim se podrazumjevaju mjere bezbjednosti.
Takođe, uz uslovu osudu se mogu izreći i sve mjere sigurnosti koje se po pravnosnažnosti presude izvršavaju, nezavisno od sudbine uslovne osude.
Kao što postoje uslovi za propisivanje uslovne osude, tako postoje i uslovi koji se moraju ispuniti da bi se uslovna osuda opozvala. KZRS ove uslove propisuje u članovima 48., 49. i 50. Sud može opozvati uslovnu osudu u slučajevima:
- Kada uslovno osuđeni u vremenu provjeravanja učini novo krivično djelo,
- Ako se u toku vremena provjeravanja utvrdi da je učinio krivično djelo, prije nego što je uslovno osuđen,
- Ako u vremenu provjeravanja nije izvršio određenu obavezu

Što se tiče rokova opozivanja uslovne osude KZRS ih propisuje u članu 51, koji glasi:
- Uslovna osuda može se opozvati u toku vremena provjeravanja. Ako osuđeni u tom vremenu učini krivično djelo koje povlači opozivanje osude, a to je presudom utvrđeno tek posle isteka vremena provjeravanja, uslovna osuda se može opozvati najkasnije u roku od jedne godine od dana kad je proteklo vrijeme provjeravanja.
- Ako osuđeni u određenom roku ne ispuni neku obavezu iz člana 46. stav 2. ovog zakona, sud može, najkasnije u roku od jedne godine od dana kada je proteklo vrijeme provjeravanja, odrediti da se izvrši utvrđena kazna u uslovnoj osudi.
- Odluka kojom se opoziva uslovna osuda mora postati pravnosnažna u rokovima iz stavova 1. i 2. ovog zakona.

Uslovna osuda sa zaštitnim nadzorom

Ova sankcija nije samostalna, već je samo jedan vid uslovne osude, tako da se traži postojanje istih uslova kao i kod uslovne osude da bi se ova sankcija mogla propisati. Uslovna osuda sa zaštitnim nadzorom ima poseban cilj, a to je da je ta sankcija namjenjena onim osobama čije lične prilike, sklonosti i navike, kao i porodične i socijalne prilike u kojima žive mogu podsticajno djelovati na to da ta lica ponovo vrše krivična djela, tako da samo upozorenje uz prijetnju kaznom nije dovoljno.
Zaštitni nadzor može obuhvatiti sledeće obaveze:
- Liječenje u odgovarajućoj ustanovi,
- Suzdržavanje od upotrebe alkoholnih piće ili opojnih droga,
- Posjećivanje psihijatrijskih, psiholoških i drugih savjetovališta i postupanje po njihovim savjetima,
- Osposobljavanje za određeno zanimanje,
- Prihvatanje zaposlenja koje odgovara stručnoj spremi i sposobnosti učinioca,
- Raspolaganje platom i drugim prihodima ili imovinom na primjeren način i u skladu sa bračnim i porodičnim obavezama.
Cilj izvršenja mjera zaštitnog nadzora jeste da se pružanjem pomoći, staranja, nadzora i zaštite za vrijeme uslovne osude (vremena provjeravanja) pomogne društveno prilagođavanje učinioca krivičnog djela.

Mjere bezbjednosti

Mjere bezbjednosti su mjere koje se preduzimaju da bi se otklonila stanja ili uslovi koji mogu da budu od uticaja da učinilac ubuduće vrši krivična djela. KZRS sadrži propise o svrsi mjera bezbjednosti, vrstama i njihovom izricanju u članovima 55.- 62.
Postoje različite vrste mjera bezbjednosti, a naše zakonodavstvo poznaje sledeće:
- Obavezno psihijatrijsko liječenje;
- Obavezno liječenje od zavisnosti;
- Zabrana vršenja poziva, djelatnosti ili dužnosti;
- Zabrana upravljanja motornim vozilom;
- Oduzimanje predmeta.

Sud može učiniocu krivičnnog djela izreći jednu ili više mjera bezbjednosti, u zavisnosti od ostvarenih uslova za njihovo izricanje, predviđenih zakonom.
Učiniocu krivičnog djela koji je to djelo učinio u stanju bitno smanjene uračunljivosti, sud će izreći obavezno psihijatrijsko liječenje, ako na osnovu težine izvršenog krivičnog djela i stepena učiniočeve duševne poremećenosti utvrdi da postoji opasnost da bi mogao izvršiti isto ili teže krivično djelo i da je radi otklanjanja ove opasnosti potrebno njegovo liječenje. Ova mjera se može izvršiti i uz izdržavanje kazne zatvora ili uz rad za opšte dobro na slobodi ili uz uslovnu osudu. Ova mjera traje sve dok ne prestanu razlozi njenog izricanja, ali najduže do isteka izdržavanja kazne zatvora ili izvršenja rada za opšte dobro na slobodi ili isteka vremena provjeravanja uz uslovnu osudu. Ukoliko je ova mjera izrečena uz uslovnu osudu, ova mjera se može nastaviti izvan medicinske ustanove nakon što je osuđeni uslovno otpušten, a ako osuđeni ne nastavi liječenje, uslovni otpust će biti opozvan.
Mjera obaveznog liječenja od zavisnosti se može izreći učiniocu koji je krivično djelo učinio pod odlučujućim djelovanjem zavisnosti od alkohola ili opojnih droga, ako postoji opasnost da će zbog te zavisnosti i ubuduće činiti krivična djela. U slučaju da je ova mjera izrečena uz neku od alternativnih sankcija kazni zatvora (rad za opšte dobro na slobodi, uslovna osuda...), ukoliko se osuđeni ne podvrgne toj mjeri, dolazi do opoziva alternativne sankcije i do izvršenja kazne zatvora.
Mjera zabrane vršenja određenog poziva, djelatnosti ili dužnosti može se izreći učiniocu koji je izvršio krivično djeli u vezi imovine koja mu je bila povjerena ili kojoj je imao pristup zahvaljujući pozivu, djelatnosti ili dužnosti, ako postoji opasnost da bi takvo obavljanje moglo podsticajno uticati da učini novo krivično djelo zloupotrebom svog poziva, djelatnosti ili dužnosti u vezi imovine koja mu je povjerena ili kojoj ima prostup. Trajanje ove mjere bezbjednosti određuje sud, a ono ne može biti kraće od jedne ni duže od 10 godina, računajući od dana pravnosnažnosti odluke, s tim što se vrijeme provedeno u zatvoru, odnosno u zdravstvenoj ustanovi za čuvanje i liječenje ne uračunava u vrijeme trajanja ove mjere. Učiniocu koji prekrši zabranu vršenja poziva, djelatnosti ili dužnosti, tokom vremena provjeravanja u uslovnoj osudi, dolazi do opoziva uslovne osude i izvršavanja kazne zatvora.
Mjera zabrane upravljanja motornim vozilom se izriče učiniocu krivičnog djela protiv bezbjednosti saobraćaja kada postoji opasnost da će upravljajući motornim vozilom ponovo učiniti takvo ktivično djelo. Trajanje ove mjere ne može biti kraće od 3 mjeseca, ni duže od 5 godina, računajući od dana pravnosnažnosti odluke, s tim što se vrijeme provedeno u zatvoru, odnosno u zdravstvenoj ustanovi za čuvanje ii liječenje ne uračunava u vrijeme trajanja zabrane. Ako lice postupi suprotno ovoj zabrani, a mjera mu je izrečena uz zamjenu za kaznu zatvora ili uslovnu osudu, dolazi do opoziva i izvršenja kazne zatvora.
Ukoliko su predmeti koji su upotrjebljeni ili su bili namjenjeni za izvršenje krivičnog djela ili koji su nastali izvršenjem krivičnog djela, a u vlasništvu su učinioca, mogu mu se oduzeti.

Novčana kazna

Najstarija nezatvorska sankcija je novčana kazna. To je kazna imovinskog karaktera, što znači da pogađa ne ličnost učinioca nego njegovu imovinu. Novčana kazna se sastoji od plaćanja određene sume novca, u određenom roku koji sud odlukom odredi, a plaća se u korist države.
Ova sankcija se može izreći kao glavna ili kao sporedna u kombinaciji sa kaznom zatvora, odnosno uslovnom osudom. Ona je uglavnom predviđena za lakša, odnosno srednje teška krivična djela, tačnije za djela za koja se kroz praksu kazna zatvora pokazala kao neefikasna. Novčana kazna ima brojne prednosti u odnosu na kaznu zatvora. Osim što sprječava negativne efekte koje kazna zatvora ima, novčana kazna je dosta humanija, ne izaziva deprivaciju osuđenika, nema stigmatizacije učinioca kao kriminalca...
Danas je novčana kazna veoma zastupljena sankcija u svim krivičnim zakonodavstvima. Međutim, ono po čemu se države međusobno razlikuju jeste sistem izricanja ove alternativne sankcije. Generalno govoreći, postoji nekoliko takvih sistema:
PRVI – SISTEM FIKSNIH IZNOSA – novčana kazna se izriče u okviru zakonskog minimuma i maksimuma, odnosno minimalnog i maksimalnog iznosa
DRUGI – SISTEM DNEVNIH IZNOSA – kazna se određuje u više dnevnih iznosa čija visina se određuje na osnovu ukupnog imovnog stanja učinioca;
TREĆI – PROPORCIONALNI SISTEM – visina kazne se određuje tako što se u konkretnom slučaju u okviru zakonskog minimuma i maksimuma, visina kazne formira kao proporcionalna vrijednost imovinske koristi stečene krivičnim djelom ili vrijednosti nastale štete tim djelom.

Danas se primjenjuje jedan od mješovitih sistema, čiji se oblici razlikuju samo po tome koji je sistem glavni, a koji je dopunski. I naš KZBiH spada u grupu zakona koji koriste mješoviti sistem i to sistem dnevnih iznosa kao glavni, a sistem fiksnih kao sporedni, dopunski sitem. Zakon predviđa da kada je upitanju kazna u dnevnim iznosima ona se kreće u okviru najmanje 5, a najviše 360 dnevnih iznosa, a ako je riječ o krivičnom djelu iz koristoljublja onda se gornja granica pomjera na 1500 dnevnih iznosa. Kada je u pitanju kazna u fiksnom iznosu, najniži fiksni iznos je prema KZBiH 150km, a prema KZRS 50km, dok je prema oba zakona najveći fiksni izos 50.000km, dok je za djelo iz koristoljublja najveći iznos 1.000.000km.
Izricanje novčane kazne u sistemu dnevnih iznosa se odvija kroz 2 faze:
- Prvo se određuje broj dana, odnosno dnevnih iznosa novčane kazne primjenom pravila o odmjeravanju kazne
- Pa se utvrđuje vrijednost jednog dana, tj. visinu dnevnog iznosa za tog učinioca. Uzima se u obzir visina dnevnog dohodka učinioca na osnaovu podataka o tromjesečnoj plati, dodatnih primanja i porodičnim obavezama.

Okvir u kojem se određuje visina dnevnog iznosa ne može po zakonu biti manji od 1/60 odnosno više od 1/3 zadnje zvanično objavljene prosječne neto plate zaposlenih u RS, koje objavljuje Zavod za statistiku RS. Ovako dobijen dnevni iznos se množi sa brojem dana i tako se dobije visina novčane kazne konkretnom slučaju.
Rok za plaćanje novčane kazne po zakonu ne smije biti kraći od 15 dana, ni duži od 6 mjeseci. Izuzetno, zakon dopušta iz opravdanih razloga, izvršenje novčane kazne u otplatama, ali rok isplate ne može biti duži od 2 godine.
Prema pravilima o odmjeravanju kazne, osnovni princip koji se prati prilikom naplate kazne je princip dobrovoljnosti. Kazna se ne može naplatiti prisilno. Ako osuđeni ne plati kaznu u roku, onda mu se ona zamjenjuje kaznom zatvora i to na način da svakih započetih 50km, novčane kazne u fiksnom iznosu zamjenjuje 1 dan zatvora, ali da taj zatvor ne može trajati duže od 6 mjeseci.
S obzirom da je novčana kazna jedna od najznačajnijih alretnativnih sankcija u BiH, a pri tome i jedina sankcija koja znači prihod državi, njen značaj je bez sumnje veliki.

Sudska opomena

Sudska opomena je samostalna krivična sankcija koja se izriče učiniocima lakših krivičnih djela i ona nema represivni karakter, već je osnovna svrha ove sankcije da se učiniocu krivičnog djela uputi upozorenje ako se na taj način može ostvariti opšta svrha sankcionisanja, bez da se ta osoba kazni.
Da bi se sudska opomena mogla izreći moraju biti ispunjeni određeni uslovi. Prema KZRS sudska opomena se može izreći:
- Za djela za koja je propisan zatvor do jedne godine ili novčana kazna, a učinjeno je pod takvim okolnostima koje ga čine osobito lakim.
- Sud sudsku opomenu može izreći i za određena krivična djela za koja je propisana kazna zatvora do 3 godine, uz ispunjenje posebnih uslova koje zakon predviđa.
- Može se izreći i za više krivičnih djela u sticaju, ako se za svako djelo posebno može izreći sudska opomena, tj. da su ispunjeni uslovi iz prethodna 2 stava,
- Pri odlučivanju da li će izreći sudsku opomenu sud će, vodeći računa, o svrsi sudske opomene, posebno uzeti u obzir ličnost učinioca, njegov raniji život, njegovo ponašanje poslije izvršenog krivičnog djela, stepen krivične odgovornosti i druge okolnosti pod kojima je djelo učinjeno.

Postoje i situacije u kojima se ne može izreći sudska opomena, a to su:
- Maloljetnici,
- Vojna lica, za krivična djela protiv Vojske RS.
Sudska opomena povlači osuđivanje, tako da se smatra da je učinilac krivičnog djela kome je izrečena sudska opomena osuđivan.

Rad u korist zajednice

Rad za opšte dobro na slobodi je alernativna mjera za koju bi se moglo reći da je jedna od najperspektivnijih, bar kada je u pitanju Bosna i Hercegovina. U krivično zakonodavstvo je uvedena tek reformama iz 2003. godine.
Ova alternativna mjera se može izreći optuženom samo uz njegov pristanak i to u 2 slučaja:
- Ako je optuženom izrečena kazna zatvora i to najviše 6 mjeeci;
- Ako mu je izrečena novčana kazna zamjenjuje kaznom zatvora, koja se onda mjenja radom za opšte dobro na slobodi.

Suština mjere se sastoji u tome da se lice osudi da određeni broj sati provede u neplaćenom radu u korist društva, čime bi se izbjegli brojni negativni efekti koje ima kazna zatvora. Za razliku od zatvaranja koje dovodi do teške izolovanosti od društva, rad za opšte dobro na slobodi je mjera koja upravo nastoji da održi vezu prestupnika sa glavnim tokovima društva. Pri izricanju ove sankcije sud vodi računa o svim okolnostima koje utiču i određuju vrstu i mjeru sankcije:
- Da je optuženi pristao na izricanje ove sankcije tj. zamjene kazne zatvora,
- Da o zamjeni kazne sud odlučuje istovremeno prilikom njenog izricanja,
- Da nije rijeko potrebno izvršenje kazne zatvora radi ostvarivanja svrhe kažnjavanja, i
- A istovremeno uslovna osuda ne bi bila dovoljna za ostvarivanje opšte svrhe krivičnopravnih sankcija.

Krivični zakon Republike Srpske određuje uslove i način izricanja i određivanja ove sankcije u članu 34., ali njegova rješenja se dosta razlikuju od rješenja Krivičnog zakona BiH, u kojem se kaže da vrijeme trajanja sankcije mora da bude srazmjerno izrečenoj kazni, pa se tu u stvari ostavlja sudu prostora da sam, po svom uvjerenju, procjeni koje je to vrijeme srazmjerno izrečenoj kazni zatvora. Međutim, ako se uzme u obzir činjenica da osuđenik na rad za opšte dobro na slobodi može da radi maksimalno 60 dana, dolazi se do zaključka da je tu odnos 1:10, tj. da se 10 dana zatvora mijenja u 1 dan rada za opšte dobro na slobodi. Ako se sada pogledaju ova različita rješenja koja sadrže KZRS i KZBiH , dolazi se do zaključka da ako se, na primjer, posmatra osuđenik na kaznu zatvora od 4 mjeseca, po KZRS ta kazna bi bila zamjenjena radom za opšte dobro na slobodiu trajanju takođe 4 mjeseca, dok bi po KZBiH ta ista alternativna sankcija trajala 10 puta manje. Ovdje se postavlja pitanje koje je rješenje bolje i koje je pravičnije?
Što se tiče rokova za izvršenje ove sankcije, ona se mora preduzeti namjanje za 1 mjesec dana, a najviše za godinu dana. KZRS ništa ne govori o rokovima za preduzimanje ove sankcije.
Prilikom ocjene suda koliko dana treba da traje ova sankcija, on uzima u obzir:
- Vrijeme trajanja izrečene kazne zatvora,
- Mogućnosti osuđenog, i
- Njegovo lično stanje i zaposlenje.

Ukoliko osuđeni u određenom roku, koji mu je sud odredio, ne izvrši alternativnu sankciju ili je samo djelimično izvrši, sud će po isteku roka, tu sankciju automatski zamjeniti kaznom zatvora ili u cjelosti ili samo djelimično onaj dio vremena koji osuđenik nije odradio.
Jedina negativna strana ove sankcije je to što još uvijek nije u primjeni u praksi kod nas. Razlog za ovo je jednostavan, ali nije opravdan. Naime, kod nas još uvijek nema adekvatnih propisa koji bi regulisali oblast izvršenja ove sankcije. ZIKSBiH ima određene norme koje samo djelimično regulišu ovu oblast, dok entitetski ZIKS-ovi i ZIKSBDBIH nemaju odredbe ovog tipa.

Kućno zatvaranje

Kućno zatvaranje je mjera, koja postoji u neki državama Amerike i u italijanskom zakonodavstvu. Zastupnici, koji su se zalagali za ovu mjeru su isticali da se njenim uvođenjem mogu ne samo smanjiti zavodska populacija, nego i znatno umanjiti troškovi izvršenja kazni, ali i omogućiti razne oblike vaninsitucionalnog tretmana određenih lica.
Ideja ove alternative se ogledala u tome da se ona primjeni prema učiniocima lakših krivičnih djela, naročito prema vozačima koji su upravljali vozilima pod uticajem alkohola. Sve se svodilo na to da im se ograniči kretanje u određenom krugu koji je u blizini njihovog stana ( nešto više od 45,5m). Smatralo se da kontrolu ne treba da vrši osoblje zaduženo za probaciju iz 2 razloga:
- Prvi je praktični, da se ne bi time dodatno opteretili,
- Drugi je načelni razlog, a ogleda se u tome da bi ta kontrola ometala osnovni, savjetodavni karakter njihovog djelovanja.

Upravo iz ovih razloga je ta kontrola bila povjerena „volonterima“ iz okoline tog lica, koja su bila zadužena da javljaju ukoliko to lice pokuša da napusti taj dozvoljeni prostor. Posledica prijave bi bilo smještanje tog lica u kazneni zavod.
Ovaj način kontrole je u početku pokazivao brojne mane tako da su ga neki smatrali „Trojanskim konjem za zadiranje u privatnost“ kao jedno od osnovnih prava čovjeka.
Međutim, vremenom se ovaj način pokazao kao veoma efikasan. Tako je u Italiji u oktobru 1986. godine uvedena mjera kućnog zatvaranja i to kao alternative kazni zavora ne dužoj od 2 godine ili kao način izdržavanja ostatka zatvorske kazne istog trajanja, ukoliko osuđeniku nije izrečena mjera „povjeravanje nadzoru socijalne službe“, a izdržava se u sopstvenom stanu ili nekom drugom prikladnom mjestu, ukoliko se radi o:
- Trudnoj ženi, dojilji sopstvenog djeteta ili majci potomka mlađeg od 3 godine koji živi sa njom,
- Licu koje je u tako teškom zdravstvenom stanju da mu je neophodan stalni kontakt sa lokalnim zdravstvenim organima
- Licu starijem od 65 godina nesposobnom, čak i djelimično,
- I licu mlađem od 21 godinu zbog dokazanih potreba zdravlja, učenja rada ili porodičnih razloga.

Prema ovim propisima ova mjera se ne može izreći osuđenom licu za koje je ustanovljena veza sa organizovanim kriminalitetom ili je djelo plod kriminalnog izbora.
Pisci Komentara ukazuju na to da ova mjera ima nekoliko bitnih karakteristika, a to su:
- Njome se izbjegava primjena zatvorskog režima, ali se radi o licu čija je sloboda ograničena;
- Licu kome je određena ova mjera nije potpuno zabranjeno da napušta kuću – na primjer, zbog odlaska na rad ili liječenje,
- Nije predviđen nikakav resocijalizacioni tretman, što znači da je u pitanju jedna od rijetkih alternativnih mjera koja ne predviđa niakakv vaninstitucionalni tretman-postupanje.

Elektronski nadzor

Elektronski nadzor je alternativna mjera, koja je veoma slična kućnom zatvaranju. Ovdje se radi o nadzoru putem računarskog sistema, koji je preko telefonske linije bio povezan sa odašiljačem koji je „osuđenik“ bio dužan neprestano da nosi.
Pomoću ovakvog načina kontrole, „osuđenik“ nije trpio zadiranje u privatnost, a ukoliko je pokušao da napusti krug u kome mu je dozvoljeno kretanje, došlo bi do reakcije lokalnih organa vlasti i posledica toga bi bilo zatvaranje tog lica u kaznenu ustanovu.
Jedna od osnovnih mana koja se prigovarala ovakvom sistemu kontrole, u početku, je bilo to što se elektronski nadzor pokazao kao veoma skup – u Nju Meksiku troškovi eksperimenata sa 25 lica koja su bila pod elektronskim nadzorom, za 1983. godinu su iznosili 100.000 dolara i još po 1.000 za iznajmljivanje 25 kompleta opreme.
Međutim, i pored ovih primjedbi, program je nastavljem, tako da je 1987. godine bilo 826 lica, a 1989. broj je narastao na 7.200. Takođe, se povećao i broj država u kojima je praktikovan ovaj vid kontrole sa 21 na 32. Prognoze nekih teoretičara tog doba su bile povoljne, jer su smatrali da će napredak tehnologije, naročito u računarskoj oblasti, još više olakšati primjenu ove vrste alternativne mjere kazni zatvora, što se pokazalo kao istinito, a o čemu svjedoče podaci da je u Engleskoj i Velsu, prema podacima za jun 2004. godine, svakodnevno pod elektronskim nadzorom bilo preko 10.000 ljudi.

ARGUMENTI ZA KAZNU ZATVORA

U prethodnoj glavi sam izložila brojne argumente protiv kazne zatvora, istučući njene brojne negativne efekte.
Međutim, kazna zatvora je u našem zakonodavnom sistemu jedna veoma važna sankcija i nije opravdano mišljenje da se ona mora po svaku cijenu zamjeniti alternativnim mjerama. Postavlja se pitanje šta sa onim krivičnim djelima kod kojih alternativne mjere nemaju svrhe, ili šta sa učiniocima na koje alternativne mjere nemaju uticaja ili onim koji su se oglušili na alternativne mjere?
Kazna zatvora mora da ostane kao samostalna sankcija u našem zakonodavstvu, jer u slučaju da alternativne sankcije nemaju uticaja na učinioca ktivičnog djela, onda će po sili zakona doći do primjene kazne zatvora sa svim njenim negativnim efektima po učinioca. Neki bi rekli da ovo nema smisla, te da je neetično, ali ako se pogleda, kada već alternativna sankcija koja nastoji da zaštiti određeno lice od svih štetnih efekata kazne zatvora izgleda da ne dotiče to lice, pa se ono ogluši na nju i ponovo izvrši krivično djeli, ili ga ne izvrši, ali se jednostavno ogluši na izvršenje alternativne sankcije, onda je logično da to lice čak zaslužuje da ga pogode svi negativni efekti koje kazna zatvora nosi sa sobom.
Pored ovih navoda, postoje krivična djela za koja nema adekvatnije sankcije od kazne zatvora. Takođe, postoje učinioci krivičnih djela, koji radi sigurnosti društva i javnog mnjenja moraju da budu uklonjeni iz društva, a s obzirom da smo izašli iz srednjeg vijeka i ušli u doba humanih odnosa, tako da smo smrtnu kaznu izbacili iz krivičnog zakonodavstva, jedino pravedno rješenje je kazna zatvora.
Iako sve zemlje svijeta danas teže ka tome da kaznu zavora zamjene njenim alternativama, mislim da će ova sankcija opstati u krivičnom zakonodavstvu, ako ni zbog čega drugog, onda zbog toga što je duboko ukorjenjeena u tradiciju našeg krivičnog zakonodavstva i što se u velikom broju slučajeva pokazala kao adekvatna sankcija za određena krivična djela i određene tipove učinioca krivičnih djela.

ZAKLJUČAK

U prethodnom izlaganju sam pokušala na što jednostavniji, a opet sitetmatičniji način da predstavim argumente za i protiv kazne zatvora.
U uvodnom izlaganju sam izložila pojam i istorijski razvoj kazne zatvora. Nakon toga sledi izlaganje o ciljevima kazne zatvora koji su se formirali kroz istoriju i različita teorijska shvatanja o istim. Prva glava izlaganja odnosi se na argumente protiv kazne zatvora u okviru koje sam izložila različita osporavanja kazne zatvora i isticanje različitih mana kazne zatvora, počevši od negativnog uticaja na zatvorenike, preko prenatrpanosti zavoda i ogromnoh troškova izvršenja kazne zatvora, pa sve do formiranja zavoreničkih zajednica i nasilja među zatvorenicima. Kao jedan od podnaslova prve glave jestu alternative kazni zatvora, gdje sam predstavila pojam i njihove vrste i nakon toga opisala nekoliko najzastupljenijih, izlažući njihove najvažnije katakteristike. Druga glava rada nosi naslov „Argumenti za kaznu zatvora“ i tu su opisani neki od osnovnih i najvažnijih argumenata, od kojih zavisi opstanak kazne zatvora u našem krivičnom zakonodavstvu.
Na kraju, još treba reći da su novi vidovi sankcionisanja sa tendencijama manjeg stepena represije, obilježja budućeg pravca razvoja sistema krivičnih sankcija. Koliko smo daleko od tog cilja, tek predstoji da vidimo.

LITERATURA

1. prof. Dr Đorđe Ignjatović, Kriminologija, deveto dopunjeno izdanje, Beograd 2008. godine
2. Kako poboljšati sigurnost u zajednici: Istraživanje novih mogućnosti u krivičnoj oblasti i sistemu zatvora, radovi predstavljeni na konferenciji, Sarajevo, 21.-23. septembar 2005. godine
3. Zakon o izvršenju krivičnih i prekršajnih sankcija republike Srpske, «Službeni Glasnik RS», broj 64 od 17. decembra 2001. godine
4. Krivični zakon republike Srpske, „Službeni glasnik RS“, broj 49, od 25. juna 2003. godine

PROČITAJ / PREUZMI I DRUGE SEMINARSKE RADOVE IZ OBLASTI:

ASTRONOMIJA | BANKARSTVO I MONETARNA EKONOMIJA | BIOLOGIJA | EKONOMIJA | ELEKTRONIKA | ELEKTRONSKO POSLOVANJE | EKOLOGIJA - EKOLOŠKI MENADŽMENT | FILOZOFIJA | FINANSIJE |  FINANSIJSKA TRŽIŠTA I BERZANSKI    MENADŽMENT | FINANSIJSKI MENADŽMENT | FISKALNA EKONOMIJA | FIZIKA | GEOGRAFIJA | INFORMACIONI SISTEMI | INFORMATIKA | INTERNET - WEB | ISTORIJA | JAVNE FINANSIJE | KOMUNIKOLOGIJA - KOMUNIKACIJE | KRIMINOLOGIJA | KNJIŽEVNOST I JEZIK | LOGISTIKA | LOGOPEDIJA | LJUDSKI RESURSI | MAKROEKONOMIJA | MARKETING | MATEMATIKA | MEDICINA | MEDJUNARODNA EKONOMIJA | MENADŽMENT | MIKROEKONOMIJA | MULTIMEDIJA | ODNOSI SA JAVNOŠĆU |  OPERATIVNI I STRATEGIJSKI    MENADŽMENT | OSNOVI MENADŽMENTA | OSNOVI EKONOMIJE | OSIGURANJE | PARAPSIHOLOGIJA | PEDAGOGIJA | POLITIČKE NAUKE | POLJOPRIVREDA | POSLOVNA EKONOMIJA | POSLOVNA ETIKA | PRAVO | PRAVO EVROPSKE UNIJE | PREDUZETNIŠTVO | PRIVREDNI SISTEMI | PROIZVODNI I USLUŽNI MENADŽMENT | PROGRAMIRANJE | PSIHOLOGIJA | PSIHIJATRIJA / PSIHOPATOLOGIJA | RAČUNOVODSTVO | RELIGIJA | SOCIOLOGIJA |  SPOLJNOTRGOVINSKO I DEVIZNO POSLOVANJE | SPORT - MENADŽMENT U SPORTU | STATISTIKA | TEHNOLOŠKI SISTEMI | TURIZMOLOGIJA | UPRAVLJANJE KVALITETOM | UPRAVLJANJE PROMENAMA | VETERINA | ŽURNALISTIKA - NOVINARSTVO

 

preuzmi seminarski rad u wordu » » » 

Besplatni Seminarski Radovi

SEMINARSKI RAD