POLO?AJ CRNE GORE U 17. I 18. STOLJECU

U ovo vrijeme pada početak borbe za očuvanje crnogorske autonomije. Nezadovoljstva su počela u drugoj polovini 15. stoljeća. „Prvih decenija XVII v. otpor naroda počinje da prerasta u politički pokret, čemu je u velikoj meri, doprinela i agitacija stranih sila (Španije, Mletačke republike i Rimske Imperije)“ . Bilo je više značajnijih sukoba.
Jedna od tih bitaka bile je i bitka kod Lješkopolja 1603. godine gdje su Crnogorci razbili odred skadarskog, a kasnije i hercegovačkog,sandžakbega Ali – bega Meminovića. Na opšte crnogorskom zboru 1613. godine donijeta je odluka o oružanoj borbi protiv ugnjetavanja i poreza. Međutim ovaj sporazum nije posve zaživio. Crnogorci su još jedanput, na početku Kandijskog rata 1645. godine porazili skadarskog sandžakbega 1645.Pri tome su veliku logističku pomoć imali od Mlečana. Mlečani su na zahtjev Crnogoraca poslali oko 800 ljudi uvojnu pomoć . Unatoč tome Mlečani i Crnogorci nisu uspjeli zauzeti grad Bar. Veliku ulogu u njihovom zbližavanju imao je vladika Visarionom Kolinović. Ipak sa patrijarhom Maksimom počinje preovladavati umjerenost u odnosima, prije svegta zbog vjerski razlika između Mlečana i Crnogoraca .
Osmanlije za vrijeme Kandiljskog rata nisu htjeli dirati autonomiju Crne Gore. U nižim predjelima Crne Gore počinje se uspostavljati sve jači osmanski feudalizam. Prijateljstvo Crnogoraca i Mlečana se nastavilo i nakon Kandiljskog rata. Pokret protiv Osmanlija se nastavio i u Velikom Bečkom ratu (1683 – 1699). Zamašnije akcije su počele za vrijeme namjesništva Sulejman–bega Bušatlije.U bitci na brdu Vrtiljejci, Osmanlije su porazili Crnogorce. Sve više do izražaja dolazi uloga vladika u dizanju buna i ustanaka. Vladika Visarion Borilović je na zboru priznao Mletačku vlast,otrgnuvšise od Osmanlija .
Zbog sve većeg suprostavljanja Osmanlijama, plemena u Crnoj Gori se sve više povezuju. U 18 st. u Crnoj Gori su završena formiranja plemenskih zajednica . Na ruku Crnogoraca išlo je i opadanje moći Osmanlija. Na čelo Cetinjske mitropolije tada je bio vladika Danilo Petrović (1697 – 1735). Vladika se učvrstio u Crnoj Gori kao prva politička ličnost. „Pokret protiv Turaka dobijao je šire razmjere, a osećala se i potreba i za uspostavljanjem centralnih organa vlasti“ .
U ljeto 1711. došli su u Crnu Goru ruski emisari Mihajlo Miloradović i Josip Lukačević. Vrlo brzo su počele i borbe Crnogoraca i Osmanlija. Ahmed–paša sa 20.000 ljudi je porazio Crnogorce. Poslije je došao i bosanski namjesnik Numan–paša Ćuprilić sa oko 30.000 ljudi i skršio ustanike. Vladika Danilo je pobjegao u Rusiju, ali se 1716. vratio. Čak je 1717. potpisan sporazum s Mlečanima oko autonomije Crne Gore, ali nije zaživio. Požarevačkim mirom četiri opštine: Grbalj, Maini, Pobori i Brajići, pripali su Mlečanima. Položaj Crne Gore nije se izmjenio.
Sve do sredine 18. st. nema značajnijih buna. Pogotovo su bili pasivni tokom rata (1736 – 1739), iako su neka brdska plemena ustala. Česte su bile diplomatske akcije namijenjene Rusiji, ali bez većeg uspjeha. Povratkom vladike Vasilija iz Rusije 1754. dolazi do pružanja otpora Mlečanima i Osmanlijama . Mlečanima niko više ne vjeruje, a Rusija se javlja kao pravi pravoslavni zaštitnik.
Koliko je kult Rusije bio priznat vidi se iz sljedećeg primjera. U Crnu Goru došao je stranac koji se predstavljao kao ruski car Petar III, a u narodu je prozvan Šćepan Mali. Narod je zaista povjerovao da je on car i počeli su se okupljati oko njega. Uspio je da izgradi prve organe vlasti, primjeni novčanim kaznama, zabrani krvnu osvetu . Izaslanici iz Rusije uvidjevši korist, šutili su o pravom identitetu. Uskoro su pod Šćepanom Malim počeli sukobi protiv Mlečana i Osmanlija. Vojni pohod poduzeo je rumelijski beglerbeg te porazio Crnogorsku vojsku od 2 000 ljudi. No zbog pritiska na drugim frontovima Crnogorci su pobijedili Osmanlije. Kasnije su Osmanlije podmićivanjem ubili Šćepana Malog dana 21.9.1773. godine. Posljedice Šćepanovog djelovanja bile su trajne .
Poslije Šćepana Malog, prvu riječ u Crnoj Gori imat će Jovan Radunjić. „Da bi uverio ruski dvor u privrženost Crne Gore, Radonjić je na čelu jedne crnogorske delegacije 1777. godineotputovao u Rusiju s ciljem da traži pomoć i zaštitu ruskog dvora“ .
U ovom stoljeću sve plemenske, nahinske i opštecrnogorske funkcije bile su nominalno izborne, a u osnovi nasljedne. Crnogorci su na Mletačko tržište iznosili: stoku, stočarske proizvode, ribu, a kupovali manufakturne proizvode, sol ... Širu trgovinu u Cnoj Gori vodili su Bokeljani i Kotorani, bivajući mjestom glavnih luka. Glavnu političku ulogu igrali su vladike i guvernaduri.
Godine 1785. na Cetinje je krenuo skadarski sandžakbeg Mehmed–paša Bušatlija te pri tome zauzeo grad. Aktivnost Crnogoraca se pojačala za vrijeme rata ( 1788 – 1791). „Crnogorske starešine su sve više učvršćivale svoj položaj, a krajem XVIII v. dobijale su karakter gospodarućeg društvenog sloja, koji je shvatao da se bez aparata državne vlasti ne može uspešno voditi oslobodilačka borba“ . Donosi se prvi akt u kojem je izražen karakter oslobodilačkog rata. To je Stega (zakonski tekst), a 1798. godine formiran je skup Praviteljstvo suda crnogorskog i brdskog, te je izglasan prvi crnogorski zakonik – Zakonik opšći crnogorski brdski .
U septembru 1796. došlo je do bitke sa Mahmud–pašom kod Krusina, gdje su Crnogorci odnijeli veličanstvenu pobjedu, a Bušatlija platio glavom. U ovo vrijeme dolazi do stvaranja različitih struja između Jovana Radunjića i novog vladike Petra I Petrovića Njegoša (1782 – 1830). S time se završava historija Crne Gore u 18. stoljeću.

LITERATURA

Grupa autora., Vojna enci...., str. 190.

Grupa autora., Historija.....str., 515.

Grupa autora., Istorija nar......... stt., 1189.