SEMINARSKI RAD IZ FIZIKE
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Fotonaponsko pretvaranje energije
2. Sunce kao izvor energije
|
Poluprecnik |
6.96.105 km |
Masa |
1.989.1030 kg |
Prosecna gustina |
1.411 kg/m3 |
Ukupan sjaj |
3.86.1026W |
Površinska temperatura |
5780°K |
Vreme obilaskaoko središtagalaktike |
2.2.108 godina |
Sunce je gasovita sfera poluprecnika 6.96×105km i mase od priblino
1.99×1030kg. Osnovu njegove gra.e cine dva elementa - vodonik i
helijum. Prisutni su i neki tei elementi kao što su:
gvodje, silicijum, neon i ugljenik ali u malim kolicinama. Vodonik
je prisutan u iznosu od oko 75% dok ostalih 25% prakticno otpada na helijum.
Do hemijskog sastava Sunca dolazi se analizom njegovih spektralnih linija.
Hemijski sastav Sunca dat je u tabeli 2.
Tabela 2. Hemijski sastav sunca
Element | Procenat od ukupnog broja atoma |
Procenat od ukupne mase Sunca |
vodonik | 92 | 73,4 |
helijum | 7,8 | 25,0 |
ugljenik | 0,03 | 0,3 |
azot | 0,008 | 0,1 |
kiseonik | 0,06 | 0,8 |
neon | 0,008 | 0,1 |
magnezijum | 0,002 | 0,05 |
silicijum | 0,003 | 0,07 |
sumpor | 0,002 | 0,04 |
gvodje | 0,004 | 0,2 |
Temperatura Sunca se menja u opsegu od 5100000°C u unutrašnjosti
do 5800°C na površini. Gustina mu brzo opada i to od 15×103
kg/m-3 u centru do 10-4 kg/m-3. Posledica ovakve raspodele gustine je
cinjenica da je oko 90% mase Sunca raspore.eno u prvoj polovini poluprecnika.
Izvor ogromne kolicine energije sa kojom Sunce raspolae jeste termonuklearna
fuzija koja se pri temperaturi od desetak miliona Celzijusovih stepeni
odigrava u dubokim slojevima.
Tom prilikom mehanizmom fuzije u svakom trenutku cetiri atoma vodonika
se spajaju u atom helijuma pri cemu se osloba.a velika kolicina energije.
Osloba.anje energije Es pri termonuklearnoj fuziji, saglasno Einstenovoj
jednacini Es=msc2, dovodi do smanjenja mase Sunca ms. Me.utim to smanjenje
je neznatno. Po nekim racunima usled termonuklearnih reakcija, Sunce je,
od postanka pa do danas, utrošilo oko 5% od svoje pocetne mase.
Kao posledica termonuklearnih reakcija u strukturi Sunca spoljašnji
slojevi se sastoje od hladnijeg gasa koji se nalazi na jezgru visoke temperature.
Spoljašnji hladniji slojevi se zagrevaju od uarenog jezgra
potom se šire i dospevaju na površinu da bi se ohladili izracivanjem
i spustili u nie slojeve. Oblast na Suncu u kojoj se velike kolicine
zagrejanog gasa uzdiu a hladnog spuštaju, naziva se zona konvekcije.
Najveci deo energije koji u vidu elektromagnetnog zracenja dospeva na
Zemlju, generiše se u vidljivoj oblasti Sunca - fotosferi. Me.utim,
znatan deo fotosfere je nepravilno osvetljen i sastavljen je od tamnijih
(hladnijih) podrucja suncevih pega i svetlijih (toplijih) podrucja fakula.
Fotosfera je, u pore.enju sa dimenzijama Sunca, relativno tanak sloj debljine
od oko 500 km u kom se temperatura menja od 4000°K u višim do
8000°K u niim slojevima. Oblast iznad fotosfere naziva se sunceva
atmosfera i sastoji se od hromosfere i korone.
Hromosfera se sastoji od vodonika i helijuma koji su pod niskim pritiskom.
Pri osmatranju hromosfere mogu da se opaze i njeni neobicni produeci
u Svemiru u obliku protuberanci. Iznad hromosfere nalazi se korona. Ona
je srebrnasto-bele boje a sastoji se od razredjenih gasova koji se prostiru
do udaljenosti od nekoliko miliona kilometara.
Ponekad se u hromosferi moe opaziti i porast Suceve aktivnosti.
Ona se uocava u povezanosti polja fakula s grupama Suncevih pega koja
dovodi do nagle promene u izgledu, sjaju i prostiranju protuberanci. Sunceve
pege je otkrio Galilej sa saradnicima 1609. godine, a sistematski se prebrojavaju
od 1749. godine. Javljaju se u skoro jednakom broju na sevemom i juznom
delu fotosfere. Sunceve pege poseduju magnetna polja indukcije do 5T.
Na osnovu posmatranja došlo se do zakljucka da se broj suncevih pega
periodicno menja tako da se period kada ih ne vide naziva period bez suncevih
aktivnosti. Broj pegaje najveci u periodu maksimuma sunceve aktivnosti.
Period izmedju minimuma i maksimuma aktivnosti traje 11,2 godine i zove
se suncev ciklus.
Suncevo zracenje sastoji se od direktne i raspršene (difuzne) komponente.
Direktno Suncevo zracenje je ono koje dopire do ure.aja direktno iz prividnog
smera Sunca. Raspršeno zracenje nastaje raspršenjem Suncevih
zraka u atmosferi i dolazi na uredaj iz svih smerova neba. Nagnuta ploca
(npr. Fotonaponski panel) osim direktnog i raspršenog zracenja prima
i zracenje reflektovano od okolnih površina. Ukupno zracenje koje
upada na nagnutu plocu sastoji se od tri dela: direktnog, raspršenog
i odbijenog zracenja.
Snaga zracenja koju Sunce odašilje iznosi 3,8.1023kW, odnosno godišnje
oko 3,3.1027 kWh. Od koga dopire do Zemlje oko 1,7.1014 kW ili tek milijarditi
deo izracene energije, odnosno 1,5.10kWh godišnje.
Spektar Sunca (Slika 4) priblino odgovara spektru crnog tela zagrejanog
na temperaturu 5760°K. Rekli smo da se ta temperatura Sunca menja
od unutrašnjosti (gde je oko 10°K) prema površini, ali i
u slojevima same površine. Temperaturu 5760°K moemo odrediti
kao efektivnu temperaturu Sunceve površine pomocu koje primenom Stefan-Boltzman-og,
Wienov-og i Planckov-og zakona moe se izracunati energijski spektar
Suncevog zracenja.
Spektar suncevog zracenja moe da se podeli na tri oblasti: ultraljubicastu
(0,01mm<l<0,39mm), vidljivu (0,40mm<l<0,76mm) i infracrvenu
(0,76mm<l<4,0mm). Od ukupne energije koja se generiše na Suncu,
50% dolazi na infracrvenu, 40% na vidljivu i oko 10% na ultraljubicastu
oblast. Maksimum energije zracenja je na talasnoj duini od 0,476mm.
Osmatranjima je uoceno da se intenziteti Suncevog zracenja razlikuju u
ekvivalentnim temperaturama apsolutno crnog tela, koje odgovaraju zracenju
u ultraljubicastoj, vidljivoj i infracrvenoj oblasti spektra. Dakle, ispravnije
je govoriti o nekoj efektivnoj temperaturi Sunca.
Za proucavanje mogucnosti energetskog iskorišcenja Suncevog zracenja
treba se upoznati sa poloajem Sunca tokom cele godine. Za vreme
od jedne godine Zemlja obi.e jedan krug po elipticnoj orbiti ciji ekscentritet
iznosi 0.01673. Me.utim, gledano sa Zemlje to kretanje se opaa kao
kretanje Sunca po nebeskom svodu po putanji poznatoj kao ekliptika.
Njena ravan s ravni ekvatora zaklapa ugao od 23°26'24''. Krecuci se
po ekliptici Sunce 21. marta (prolecna ravnodnevnica) preseca ravan ekvatora
prelazeci sa june na severnu poluloptu (poloaj obeleen
tackom 1 na slici). Krecuci se dalje Sunce se podie sve "više²
gledano s tacke gledišta posmatraca, da bi 21. juna dostiglo ugaonu
visinu od 23°27' nad ekliptikom (tacka 2) što odgovara letnjoj
dugodnevnici. Od ovog poloaja Sunce pocinje da se "spušta²
presecajuci ekvator 23. septembra što odgovara jesenjoj ravnodnevnici
(tacka 3). Konacno ono se 21. decembra spušta na 23°27' juno
od ekvatora (tacka 4). Ovaj poloaj Sunca je poznat pod imenom zimske
kratkodnevnice. Recimo još da je pri ovom kretanju Zemlja najblia
Suncu 6.januara (u perihelu) a najudaljenija od njega 6. jula (u afelu).
Deklinacija Sunca (d) je ugao izme.u dui koja ide iz središta
Zemlje u središte Sunca i ravni u kojoj lei ekvator. Ravan
ekvatora zatvara ugao od 23,45° sa ravni Zemljine putanje.
Deklinacija Sunca zavisi od dana u godini i menja se od 23,45° (21.
decembra) do +23,45° (21. juna).
preuzmi seminarski rad u wordu » » »